در جهان امروز ، گستردگی و پراکندگی جوامع انسانی ، پیچیدگی روابط میان دولت ها و ملت ها و هم چنین نیاز مردم به کسب آگاهی و اطلاع از فعالیت ها و اقدامات سیاسی ، اجتماعی ، اقتصادی و . . . انجام شده توسط دیگر گروه های انسانی همگی بر اهمیت اطلاع رسانی دقیق و سریع از طریق رسانه های مختلف تاکید دارند .
نقش رسانه ها اعم از خبرگزاری ها ، مطبوعات ، شبکه های خبری و . . . در انتقال پیام در دنیای کنونی چنان خطیر و پررنگ است که حتا نمی توان برای یک ثانیه دنیا را بدون رسانه ها تصور کرد . اگر اطلاع رسانی از طریق رسانه ها صورت نگیرد ، حتا مردم یک شهر از اقدامات انجام شده توسط مسئولین و مردم همان شهر باخبر نخواهند شد یا چنان دیر در جریان ماوقع قرار خواهند گرفت که دیگر فایده ای در پی نخواهد داشت .
نام گذاری قرن حاضر به ” عصر ارتباطات ” به خوبی بیانگر نقش بسیار مهم رسانه ها در امر اطلاع رسانی و آگاهی بخشی به مخاطبان خود می باشد ؛ اما متاسفانه چیزی که امروزه مشاهده می شود ، کسب اخبار و اطلاعات مورد نیاز از « مجاری غیررسمی » و کم اعتبار توسط مردم علیرغم وجود تعداد بسیار زیاد و متنوع منابع خبری جهان امروز است . منظور از مجاری غیررسمی همان پخش خبر از طریق فرایند شخص به شخص ( یا به عبارت بهتر دهان به دهان ) است که خود ما نیز از نامعتبر بودن آن به خوبی آگاهیم و بارها و بارها مشاهده شده که خبری که از شیوه های غیررسمی به دست ما رسیده با واقعیت موجود منطبق نبوده و حتا گاه کاملا در تضاد آشکار با واقعیت بوده است .
علت آن هم به درستی روشن است ؛ نقل مغرضانه اخبار توسط اشخاص انتقال دهنده خبر به منظور کسب حداکثر منافع شخصی و نیز وجود پدیده ای زشت به نام « یک کلاغ چهل کلاغ کردن » که به نحو عجیبی در بین هموطنان ما شیوع پیدا کرده و در نتیجه صحت اخبار دریافتی را با تردیدهای بسیار مواجه می سازد . کسب اخبار از مجاری غیررسمی نه تنها توسط مردم عادی و عامی بلکه متاسفانه توسط بسیاری از تحصیل کردگان و قشری که رهبر فکری جامعه را برعهده دارند نیز انجام می گیرد .
سوالی که در اینجا مطرح می شود این است که چرا با وجودپایگاهها خبری و خبرگزاری های رسمی متنوع ، مردم ما همچنان بر کسب اخبار و اطلاعات مورد نیاز خود از طریق مجاری غیررسمی و نامعتبر اصرار دارند ؟ چرا ما به جای مرتفع کردن نیازهای خبری خود از طریق خبرگزاری های معتبر و بزرگ هم چنان بر پیگیری این نیازها از طریق شایعه و حرف و حدیث های خاله زنکی تاکید داریم ؟ آیا تا به حال برای یک بار با خود اندیشیده اید که چند درصد اخبار غیررسمی ( که به صورت شایعات مطرح می شوند ) صحت دارند ؟ بر فرض مثال که این اخبار صحت هم داشته باشند ، آیا به درصد صحت آن ها نیز اندیشیده اید ؟
آیا خبری که از طرف خبرنگاران جسور و آگاه و از طریق منابع خبری گوناگون منتشر می شود از اخباری که همه روزه در کمیسیون های تخصصی ! داخل تاکسی ها ، صف نانوایی ها ، مهمانی های فامیلی و جلسات اینچنینی ردوبدل می شود ، معتبرتر نیست ؟ آیا به جای گوش دادن به حرف های بی اساس این و آن ، بهتر نیست که کانال های معتبر خبری که از طرق مختلف در دسترس هستند را پیگیری کنیم ؟ آیا به صرفه تر نیست که با مراجعه به پایگاه های اینترنتی خبرگزاری های شناخته شده و معتبر با صرف وقت و هزینه کمتر و از همه مهم تر با ضریب اطمینان بالاتر اخبار مورد نیاز خود را کسب کنیم ؟
بیائید یک بار برای همیشه متعهد شویم که به جای پیگیری اخبار غیررسمی ، نیازهای خبری و اطلاعاتی خود را از طریق مجاری رسمی و معتبر مرتفع کرده و این نکته را مدنظر داشته باشیم که کار پیگیری ، کسب و انتشار اخبار گوناگون برعهده خبرنگاران و روزنامه نگاران پرتلاش و زحمت کشی است که به طور مداوم و حتا در بسیاری موارد با به خطر انداختن جان خود در حال انجام دادن این مهم هستند نه مردمان کوچه و بازار و مغرضان و سودجویانی که هریک براساس تفکر شخصی و منافع فردی به انتشار شایعات می پردازند .
در عصر حاضر علاوه بر خبرگزاری ها و نشریات ، ارگان ها و نهادهای مختلف دولتی و خصوصی و حتی اشخاص سرشناس و شناخته شده دارای پایگاه های رسمی اینترنتی هستند و در این پایگاه ها اخبار و اطلاعات لازم در مورد دیدگاه ها ، موضعگیری ها و اقدامات خود را منتشر می کنند ؛ بنابراین شایسته تر این است که ما نیزاز این پس در مورد اعتبار منبع اخبار و اطلاعات خود بیشتر دقت کرده و حتی الامکان این اخبار را از طریق پایگاه های رسمی و معتبر کسب کنیم .
حمزه رامین / بلوطستان
قلم زیبا و بی حاشیه آقای رامین جای قدردانی دارد.