ابتدا وظیفه ی خودم می دانم از همه ی خوانندگان فهیم ودانای نشریه سپاسگزاری نمایم به ویژه عرض سلام وادب دارم خدمت سرورانی که شعرحقیر را با عنوان “سروده ایی در نکوهش طایفه گرایی و قومیت گرایی“مطالعه فرمودند و با کمال صداقت و رعایت همه ی موازین اخلاقی وعدالت وانصاق به دور از هرگونه حب وبغض نظرات خود را ابراز فرمودند.
خدا راسپاس می گویم وبه خود می بالم که عضو کوچکی از جامعه ای هستم که چنین جوانان فرهیخته وموقر ومتین وآگاه در آن زندگی می کنند
عزیزانی مثل جناب آقای ابراهیمی که مستدل و مدلل پیرامون معضل طایفه گرایی سخن گفته اند وبه من ابراز محبت فرموده اند هرچند واقعا نمی دانم کدام یک از ابراهیمی ها هستند اما به داشتن چنین دوست وهمکاری افتخار می کنم.
عزیزانی بنام آقایان نظری ،براتی،و عزیزی ،عزیزی چم مهر که بزرگوارانه ابراز نظر فرموده اند و از طرح موضوع مردانه دفاع نموده اند،هم چنین آقایان درویشی ، پلدختری،منتقد ادبی وناشناس که ایشان هم به نوبه ی خود ضمن موافقت و همراهی با اصل موضوع در خصوص شعر وسراینده اش ابراز نظر کرده اند و اکثرا هم به درستی انتقاد کرده اند و دفاعی هم که ارائه فرمودند منطقی و متین می باشد.
آقایان سیاسی دان ، شهروند ، آبسری کلک بیشه، لطفی ،نصیری و دوباره عزیزی و نظری ، همه و همه رشد سیاسی و شعور اجتماعی خود را به درستی نشان داده وبا ذکر جزئیات به نقد منصفانه پرداخته اند.
باری عزیزان پرداختن به مسائل وناهنجا ری های اجتماعی واخلاقی آن هم درقالب شعر چندان کار آسانی نیست، حتی برای بزرگان شعر وادب نیز دشوار است،چه رسد به ای بنده که مبتدی هستم و بضاعتم در این زمینه اندک است.
به خوبی می دانم که شعر دارای اشکالات فراوان است ،چه به لحاظ شکل وچه به لحاظ محتوا،اما تنها انگیزه او این بوده که فتح بابی باشد و شما ها به عنوان فرزندان فرهیخته و آگاه وصاحبان آینده ی فرهنگ این مر ز وبوم دانش وتجربه ی خود را در اختیار همگان قرار دهید و رسالت علمی،اخلاقی،ادبی و اجتماعی خودرا به انجام برسانید.
برادران گرامی همان گونه که یکی از خوانندگان به درستی اشاره فرموده اند ، شایسته است ما وقتی قرار است نوشته ای را مرور نماییم اسم نویسنده را نادیده بگیریم و بدون پیش داوری بادقت مطالعه و نتیجه گیری کنیم و نکات مثبت آن را به ذهن بسپاریم وبا معایب ونکات منفی مقایسه نماییم
اگرچنین شود قضاوت و داوری ما تابع احساسات وحب وبغض ها قرار نمی گیرد وبه درستی توانایی اظهار نظر ونقد عالمانه نیز خواهیم یافت.امثال اکبری هم عضوی از جامعه هستند که مانندسایرین علایق ،سلایق وافکارواندیشه هایی دارند که امکان خطا واشتباه در آنها فراوان است واصراری هم ندارند که هرچه می گویند وهرطورفکرمی کنند حتما درست است.
بلکه سعی خود را در این راه معطوف و توان خود را بکار می گیرند تا نقشی هر چند اندک وناچیز درتغییرجامعه وحرکت به سمت تعالی وپیشرفت ایفا نمایند،بخصوص کسی که رسالت معلم بودن یعنی پیامبری و هدایتگری را پیشه ی خود کرده باشد ،غیر از خیرخواهی وسعادت جامعه هدف دیگری نخواهدداشت.
من هم فرزند عشایر وروستایی زاده ام ،قوم وعشیره ام را دوست دارم ،به اجدادونیکانم عشق می ورزم وباتمام وجود دوست دارم نظر جامعه در مورد آنها مثبت باشد،باشا دی آنان شاد وبا اندوهشان اندوهگین می شوم اماآنچه که عاجزانه از خداوند قادر مطلق تمنا دارم این است که هنگام قضاوت وداوری ،عقل وخر دم را از گزند تعصبات کور وبی منطق و جاهلانه برهاند و خودخواهی و خود پسندی باعث نشود که زشتی های خودم را زیبا وزیبایی های دیگران را زشت جلوه دهم.
اذعان می کنم که این امر به ظاهر ساده به قدری دشوا از که اگر لطف پروردگار قادر مطلق وعنایت معصومین «ع» شامل نشود به راحتی میسر نخواهدشد.

در پایان یاد آوری می کنم که این شعر به دو موضوع پرداخته است یکی ذم طایفه گرایی از نوع مخربش ویکی هم بد گویی و هرزه زبانی و فخر فروشی ازاین رو بعضی ابیات آن با عنوان اصلی نامربوط به نظر می رسد، به شرط حیات و به شرط توفیق در آینده اشعار دیگری را تقدیم خواهم کرد وامیدوارم در لابلای خزعبلات چیز به درد بخوری هم پیدا شود.
اگر به همه ی سوالاتی که در ذهن عزیزان بوده به طور کامل نتوانسته ام پاسخ دهم عذر خواهی می کنم و رجای واثق دارم سروران بزرگوار به دیده ی عفو واغماض صرف نظرفرمایند.

پرویز اکبری /بیست و هشتم مرداد یکهزار و سیصد و نود و چهار خورشیدی