کلاس پنجم که بودم معلممان برای هر درس چند سرگروه در کلاس تعیین کرده بود.مثلا در کلاس بیست و چند نفره ی آن روز ها، پنج نفر سرگروه های ریاضی کلاس بودند.سرگروه ها وظیفه داشتند در ساعت های زنگ تفریح، یا در اوقات فراغت پس از مدرسه به هم گروهی ها کمک کنند.
اگر زیرگروهی نمره اش کم می شد بعنوان تنبیه از نمره سر گروه نیز کم می شد و اگر نمره یکی از اعضای گروه خوب میشد این خوب بودن، امتیاز مثبتی برای تمام گروه محسوب می شد.
هیچ گاه تلاش سخت سرگروه ها برای کمک به کل گروه را فراموش نمی کنم، هیچ گاه دغدغه بچه های ضعیفتر برای ارتقاء خود و گروه را فراموش نمی کنم چرا که این روش از تدریس درواقع به ما یاد داده بود که بجز خودمان به فکر همکلاسی ها و دوستانمان هم باشیم.
این مدل همدلی و همکاری باعث شده بود تا نسبت به بقیه همکلاسی ها احساس مسئولیت داشته باشیم و یادبگیریم اگر یکی از دوستان نمره اش کم یا زیاد شد، نتیجه مورد نظر روی زندگی ما نیز تأثیر گذار است.
حال پس از سال ها وقتی به این قضیه نگاه می کنم و این موضوع را در جامعه و رفتار آدم ها بررسی میکنم، متوجه میشوم امروز بسیاری از افراد جامعه تنها به فکر خود هستند و کمتر متوجه این موضوع هستند که عواقب فعالیت های آنان دامنگیر تمام جامعه خواهد بود.
شاید این عدم احساس مسئولیت دلایل بسیار زیادی دارد و ریشه در زمینه های مختلف فرهنگی، اجتماعی جامعه داشته باشد، اما مطمئنا این روند عدم مسئولیت پذیری در تضاد با پیشرفت جامعه ما است.
آناهیتا سمریان/ بلوطستان
