بایک گذر مختصر به ادوار گذشته انتخابات در ایران خواهیم یافت که به چه اندازه خواسته و مطالبات در آرا مردم منطبق با کارایی و کارکرد نمایندگان در مجلس شورای اسلامی بوده است. می توان با قاطعیت بیان کرد که در اوایل انقلاب یک نوع شور و شعف انقلابی آمیخته با روحیات حماسی موجی عظیم را در کشور به راه انداخته بود که پلدختر نیز از این قاعده مستثنی نبود.درواقع آرا مردم بیشتر در تثبیت و استحکام بخشیدن به پایه های انقلابی نو ظهور بود که به سختی شکوفا شده بود و و پیروی از منویات بنیانگذار این انقلاب خمینی کبیر (رض)یک نوع وظیفه و حکم شرعی محسوب می شد، در آن برهه میتوان گفت مطالبات مردمی بسیار ناچیز و در حد صفربود.
در دوره های سوم و چهارم مجلس شورای اسلام خواسته های مردم رنگ و بوی تازه ای به خود گرفت و هیاهوهای حماسی و احساسی جای خود را به فعالیتهای حزبی و نهادهای دمکراتیک داد که به حق تلاشهای خوب و چشم گیری در آن دوره ها انجام گرفت که بنظر نگارنده جهشی مضاعف در زیرساختهای اجتماعی و صنعتی وسیاسی انجام شد که کاملا با مطالبات مردم در آن زمان همپوشانی داشت که می توان آن را از دوره های طلایی هماهنگی در مطالبات مردم و کارکردهای نمایندگان دانست.از دوره های پنجم و ششم میتوان به دوره ی گذار یاد کرد که تاحدودی تثبیت و به سرانجام رساندن کارهای نیمه تمام درگذشته ویک نوع رکود و آرامش قبل از طوفان محسوب میشد.
جان کلام نگارنده در این بخش خلاصه می شود و بخصوص منحصرا به تفسیر و تشریح خواسته ها و مطالبات مردم در شهرستان پلدختر است که یک نوع انحراف عجیب در آن بوجود آمد.موکدا تاکید میکنم به هیچ عنوان قصد تخریب هیچ یک از نمایندگان پیشین و نماینده فعلی مردم نجیب پلدختر و معمولان را ندارم و این باور قلبی را دارم که هریک از این اشخاص در حد توان خود وبا توجه به شرایط و تغییرات سیاسی در کشور به وظیفه خود عمل کرده اند ، اینجاست که هریک از ما بعنوان یک شهروندبه عملکرد خود بنگریم که چه توقعاتی از موکل خود داشته ایم ، آیا ما نیز به وظایف خود آگاهیم و به آنها عمل کرده ایم؟؟!!
چطور شد که به یک باره خواسته های عمومی جای خود را به خواسته های شخصی داد؟! وقتی که در حساسترین بزنگاه های سیاسی هر جا نیاز بوده هماهنگ و دریک مسیر با دولت باشیم بیشتر مواقع بر خلاف مسیر این رودخانه شنا کرده ایم،ودر اندک دوره هایی هم که نماینده ما هماهنگ با قطار اجرایی کشور میبایست بر ریل توسعه یافتگی و اشتغال و آبادانی این دیار محروم و رنجدیده حرکت کند فرصت سوزی کردیم و مطالباتمان را در جابجایی در کرسی های مدیریتی و خواسته های قومی و قبیله ای به هدر داده ایم،چرا خواسته های ما باید درحد مطالبه یک وام اشتغال زایی باشد که در اکثر مواقع در این راه هم هزینه نمیشود؟!
چرا ما برای جابجا شدن یک مدیر بدون توجه به عملکردش و صرفا بخاطر اینکه هم رای و نظر ما نبوده روز ها و شبها و ماه ها وقت صرف میکنیم ؟! آیا تمام مشکلات ما این است؟!آیا با این نوع تفکر و روندی که در پیش گرفته ایم به جایی می رسیم و گره ای از این کلاف سردرگم مشکلات و بیکاری جوانان لایق و تحصیلکرده دریارمان باز خواهد شد؟!
بیایید در این برهه ی حساس که به انتخابات مجلس شورای اسلامی و شوراهای شهر و روستا نزدیک میشویم ، منشمان را تغییر دهیم ، خواسته هایمان را عمیقتر و سنجیده تر کنیم ، بیایید مطالباتمان را بزرگتر کنیم واز از دایره محصور شخصی و قبیله گرایی خارج شده و یکبار برای همیشه رها شویم و فضا را بسوی آزاد اندیشی سوق دهیم ، براستی که خداوند سرنوشت هیچ قومی را رقم نخواهد زد مگر آنگونه که خود میخواهند .
به امید هوایی تازه تر و آبادانی و شکوفایی دیار محروم مان پلدختر و معمولان که بحق نیازمند و مستعد نگاه ویژه و دارای پتانسیل‌هایست که با یک مدیریت صحیح و راهبردی تغییرات شگرفی خواهد داشت. به امید آن روز ، پس تغییر را از خویش آغاز کنیم.
احسان حسن زاده / بلوطستان
