در اولین مناظره کاندیدای ریاست جمهوری دوره دوازدهم ، قالیباف آمده بود تا ببازد. او مانند کودک بازیگوشی بود که به هر طرف سنگی پرتاب می کرد برای شکستن. غافل از این که در این پرتاب سنگ ها تنها سر خودش بود که می شکست.
گاهی نگاه عاقل اندر …. ، روحانی پاسخ پرسشی بود که فضای مناظره را به سمت جهانگیری حواله می داد تا پی در پی برجک سرهنگ را نشانه برود. سرهنگ هر سئوالی را که مطرح می کرد تا پای دولت را وسط بکشد. پای لنگ شهرداری در گل می ماند. سرهنگ چشمش به لبان متخصص در امور احتراق بود که او هم گاهی به جرفه ای کوچک شعله سوختن سرهنگ را پر سوزتر می کرد.
در مناظره اول جهانگیری نقشش را خوب ایفا کرد و از حقوق نادیده گرفته اصلاح طلبانی سخن به میان آورد که سالهاست در رسانه ملی سهمی ندارند.
حالا بعد از چند سال نام مردی از زبان نفر دولت یازدهم شنیده می شد که نقش پر فروغش در سامان بخشیدن به رای نمایندگان اصلاح طلب تهران در انتخابات سال گذشته بر کسی پوشیده نیست.

این بار سرهنگ نتوانست از شیوه گاز انبری استفاده کند چون سربازی تحت فرمان او نبود. از دو کاندید دیگر اصول گرایان در این مناظره می توان به تماشاگرانی تشبیه کرد که تمایلی به بازی که سرهنگ راه انداخته بود نداشتند.
به هر تقدیر اولین مناظره برای سرهنگ خوش یوم نبود. چون طالع اش را به برج سرطان گره زده بودند و سرطان ریشه می دواند تا برسد به آنجایی که دیگر رمق را از شخص می گیرد.
در این مناظره لبخندهای جهانگیری گاهی با ته لهجه کرمانی اش کار را برای سرهنگ سخت می کرد و پشت این لبخندها تداوم دولت یازدهم را می توانستی به وضوح ببینی.

عبدالرضا شهبازی / بلوطستان