هدف از این نوشتار نه متهم کردن آقای قالیباف است و نه تخریب وی. اتفاقا آقای قالیباف  یکی از مردان پرانرژی است که خود را توانمند هر پست مدیریتی کلان می داند. اما آنچه مسلم است وی چندان در قید شناخت شرایط و الزامات پست کلان و مهمی چون دیاست جمهوری- که خود را کاندید آن نموده است- نمی داند. اندیشه ی آقای قالیباف و چگونگی برخورد او با مسِئله ریاست جمهوری، چندان بایسته ی این مقام و جایگاه نیست.

یکی از انتقاداتی که به آقای قالیباف وارد می دانند اینست که وی نمی تواند مظلوم نمایی کند و همیشه روحیه و حالت تهاجمی دارد. اما باید گفت سرهنگ باید اینگونه باشد! تهاجمی بودن آقای قالیباف بخاطر روحیه نظامیگری و فرماندهی اوست و چنین شخصی جامعه را پادگانی می داند که باید برآن فرماندهی کرد.

از دیگر اشتباهات آقای قالیباف که ناشی از ویژگی بالاست، اینست که به خردجمعی و شعور سیاسی جامعه باور ندارد و بر این پندار است که صرفا با وعده و وعیدهای اقتصادی که صاحب نظران غیرعملیاتی بودن آنها را اثبات می کنند، می توان رای مردم را تصاحب کرد. البته درست است که جامعه ی ما به دلیل آنکه نخبگانش در جهت آموزگاری و آگاهی آن اقدام نمیکنند، آنگونه که باید نسبت با مسائل سیاسی و حقوق اجتماعی آگاه نباشند اما چنین جامعه ای برای همیشه محکوم به ندانستن و ناآگاه بودن نیست. بلکه ناچار است براساس آزمون و خطا  و البته با هزینه های به مراتب سنگینی که تاوان ناآگاهی است به مرور و صد البته با کندی به امور و حقوق سیاسی و اجتماعی خود وقوف یابد.

این جامعه تجربه ی هشت سال دولت یارانه ای را دارد که به همه نشان داد صرف پرداخت پول به مردم بدون مدیریت صحیح اقتصادی-فرهنگی، نه تنها رفاهی به دنبال ندارد بلکه جامعه را به پرتگاه سقوط می برد. جامعه ی ما یا به تعبیر درست تر بخش عمده ی جامعه ی ما، دیگر آن جامعه ای نیست که با وعده های چند برابر کردن یارانه ها و دستمزدها بتوان رای افرادش را تصاحب کرد؛ بلکه از این شعارها احساس تحقیر و توهین هم می کند.

حقیقتا سرهنگ قصه ی ما بافتن قالی سیاست را چندان آگاه نیست و تفاوتهای پیچیده و ظریف آن را با قالی پادگان نظامی نمی شناسد. آقای هاشمی وزیر محترم بهداشت چه در لفافه این موضوع را به وی گوشزد کردند:« کاش لباس سیاست را با لباس جبهه جایگزین نمی کردی».