همانطور که قبلاً در مطلبی اشاره کرده بودیم انتخابات در کشورهای جمهوری به این منظور صورت می گیرد تا عصاره ای از جامعه وظیفه مدیریت کشور به عهده بگیرند. مردم با انتخابات اختیارات خود را به مجلس تفویض می کنند. مجلس فقط وظیفه تامین خوراک و پوشاک مردم را ندارد بلکه باید تمام حقوق مادی و معنوی موکلین خود را به عهده بگیرد. چگونه است که برای انتخاب رئیس جمهور در ایران شرایطی از قبیل اعتقاد به مذهب رسمی کشور و همچنین ایرانی الاصل بودن در نظر گرفته می شود اما نباید در مرود نامزدهای انتخاباتی مقید بودن نماینده به مذهب و هویت مردم حوزه انتخابیه مورد تاکید قرار بگیرد؟ آیا  این طرز فکر مصداق واقعی یک بام و دو هوا نیست؟

نمایندگان ملت به معنای واقعی کلمه باید عصاره و چکیده ای از حوزه انتخابیه خود باشند به این معنا که رسومات، مذهب، زبان و همه چیز مردم خود را بپذیرند و برای حفظ احترام آن تلاش کنند هر چند مردم حوزه انتخابیه همچنان اسیر نیازهای اولیه خود باشند. در استان های لر نشین به دلیل مشکلات اقتصادی و مادی معمولاً مردم گرفتار این مسائل هستند و درصد بالایی از این مردم اقتصاد را مهمترین دلیل خود برای شرکت در انتخابات می دانند. با این همه هنوز در لرستان و سایر استانهای لرنشین افراد و نویسندگانی وجود دارند که سعی دارند نگاه حزبی را جایگزین نگاه طایفه ای و قومی کرده و با قبیح نشان دادن انتخاب با معیارهای قومیتی مردم را به سمتی سوق دهند که عملاً در طول ادوار مختلف حامل دستاوردی برای مردمان لر نبوده است. سالهاست که مردمان لر به تبعیت از مرکزنشینان و فقط با معیارهایی از قبیل چپ و راست به صحنه انتخابات وارد می شوند اما عملاً این مردم به عنوان سیاهی لشگر در نظر گرفته شده‌اند و پس از انتخابات همه چیز را به باد فراموشی سپرده اند.

ما از نمایندگان چه میخواهیم؟

مردمان لرتبار معمولاً به جای مطالبه گری و تلاش برای دستیابی به سطح بالاتری از امکانات مادی و معنوی صرفاً با توجه به اینکه نماینده مورد نظرشان از چه حزبی است اقدام به انتخاب می کنن البته در انتخابات ریاست جمهوری این مساله نمود بیشتری دارد تا انتخاباتی از قبیل مجلس شورای اسلامی و شورای شهر و به طور کلی انتخابات محلی تر. در انتخابات مجلس شورای اسلامی درصد بیشتری از قوم گرایی و طایفه گری وجود  دارد ولی در این موارد هم اکثریت با همان گروه نخست است و مردم لر به تبعیت از مرکزنشینان و البته با توجه به شعارهای توخالی که عمدتا جنبه اقتصادی دارند فریب احزابی را می خورند که دغدغه هایشان معمولاً فرااستانی است و مردم را فقط به دید یک نردبان می نگرند که باعث ترقی و پیشرفت آن‌ها شده و پشتوانه ای برای افزایش نفوذشان در لایه های بالاتر شده و عملاً پیشرفتی برای مناطق لرنشین به ارمغان نیاورده اند.

استان های لرنشین با اینکه پایبندترین اقوام ایران به کشور و نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران بوده‌اند همچنان دارای بیشترین آمارهای بیکاری، فقر و آسیب های اجتماعی مانند اعتیاد هستند. همین یک نکته نشان می دهد که نمایندگان مناطق لرنشین کارایی لازم را نداشته‌اند چرا که هیچگاه مردم خود را ولی نعمت خود ندانسته اند بلکه به نوعی مردم را مدیون خود می دانند و به جای تلاش در راه بهبود وضعیت مردم، تا پایان دوران خدمت خود مشغول استحکام جایگاه خود برای مراحل بعدی هستند.

این گفته‌ها به این معنا نیست که مردم نسبت به وضعیت عمومی کشور بی تفاوت باشند یا لزوماً به افرادی رای دهند که از نظر حزبی بی طرف باشند بلکه با نگاهی عمیقتر همان سخن امام (ره) است که مردم را تشویق به انتخاب افرادی می نمودند که طعم تلخ فقر را چشیده باشند و در قول و عمل مدافع اسلام پا برهنه گان و مستضعفین باشند. جامعه لرستان و سایر استانهای لرنشین دارای زبان، رسومات و فرهنگ خاص خود هستند هرقدر گرایش به مرکز داشته باشند. گرایش به مرکز و مخالفت نداشتن با زبان فارسی همانطور که همه ما آنگونه ایم (چنانکه در همین سایت و وبلاگها به زبان فارسی می نویسیم) نمیتواند توجیهی باشد برای نادیده گرفتن حقوق یک قومیت یا یک شهر. مردم تمام کشور به سوی فرهنگ غربی گرایش دارند و درصد بالایی نیز به فرهنگ ایرانی اسلامی و یا فرهنگ اعراب بدون توجه به کشوری خاص گرایش دارند آیا این دلیل می شود که رئیس جمهور یا نمایندگان مجلس ایران مثلاً زبان رسمی ایران را انگلیسی یا عربی معرفی کنند؟ متأسفانه منتقدان اصلی وبلاگ نویسان لر افرادی هستند که توانایی استقلال فکری ندارند و نمیتوانند سرشان با بالا بگیرند و دیگران را نقد کنند حال آنکه نقدهایشان پیش از آنکه در مورد ما قابل طرح باشد لازم است به خود ایشان و مرکزنشینان گوشزد شود.

 
نشریه فرهنگی و اجتماعی لور/ مسعود سیفی