سوم مهره ماه ۱۳۹۵ اولین روز شروع سال تحصیلی ۹۶_۹۵ ، خود را کاملا اماده کرده بودم ، وضع ظاهری مرتب ، استفاده از عطر ، با روحیه ای کاملا شاد و خندان ،انگار اول مهر ماه سال ۵۹ که مصادف بود با تعطیلی دانشگاه ها و شروع تدریس بنده.
بعضی از کلاس ها دانش آموزان سال قبل و بعضی هم جدید بودند.
برنامه تدریس و روش های تدریس ارائه شده مورد رضایت واقع شد.در مورد آینده ایشان چند دقیقه ای مباحثه به عمل آمد نتیجه گفتگو امید به آینده بود. پایان کلاس ها ساعت ۱۳/۳۰ بود با روحیه ای رضایت بخش درمسیر برگشت به منزل به چهاراه الله اکبر که رسیدم بنری با عنوان : “از شهردار کوهدشت که به انتظار ۳۵ ساله برای جدول کشی خیابان…….. پایان داد قدردانی می شود.که این مطلب حسابی شعف ناشی از دیالوگ با شاگردان دراولین روزتدریس را خراب نمود.و آنچه راجع به امید به آینده در کلاس درس گفته بودم زیر سوال می برد، زیرا در شهری که عده ای ازشهروندانش ۳۵ سال برای جدول کشی معابر انتظار بکشند برای صنعتی شدن و رفع بحران بیکاری و هم اکنون بحران آب چند سال باید انتظار بکشند،؟
هدف این نوشتار ذکر یک معضل فرهنگی است که همانند موریانه پایه های نظام تعلیم و تربیت را حداقل در شهرستان کوهدشت آسیپ پذیر نموده و آن این که همکارانی را می بینم که از حضور در کلاس درس و تدریس با وجود سابقه ی کم گریزانند ،در ابتدای راه درمانده اند و تمام تلاش آنها گرفتن ابلاغ مدیریت یا معاونت مدرسه ای است. که علل اصلی و احتمالی این گرایش و گریز ازکلاس وتدریس عبارتند از: ۱ :بی رغبتی در تدریس که این آفت بزرگی است .پایه و اساس وزارت خانه عریض و طویل آموزش پرورش براساس طرح تحول قبل از مدیریت و معاونت آموزشگاهی توجه به معلم. تعلیم و تربیت در کلاس است.

پس وزارت آموزش و پرورش بجای دادن انواع امتیاز های مادی و معنوی به مدیریت ها، برای آموزش در کلاس که در توان و هنر هر کسی نیست امتیاز قائل باشد و کسانی که این هنر را ندارند با استفاده از شیوه های علمی ومشوق های مختلف وادارنمود که درکلاس باعشق وعلاقه حضور یابند.
۲:نیاز مادی همکاران: ،گمان می رود این علت بر دگر علل غلبه دارد و وزارت متبوع لازم و ضروری است برای نجات اصل و اساس تعلیم و تربیت یعنی حضور با شوق و ذوق در کلاس چاره ای بیندیشد.
۳: بی توجهی به معیار های قانونی و علمی مصوب وشرایط احرازمناصب مدیریتی. :بنظر می رسد وزارت آموزش پرورش و اداره کل آموزش پرورش برای پایان دادن به کشمکش های مدیریتی بایستی به معیار های قانونی ومصوب توجه نموده وبراساس آن عمل نمایند.
کاش برنامه ریزان محترم آموزشی دروزارت آموزش پرورش نگاهی به معیار های انتخاب مدیران در کشور های پیشرفته از جمله ژاپن داشته باشد و از تجربه آنها برای وضع معیار ها بادرنظرگرفتن شرایط نظام استفاده نماید.
۴: جای تاسف دارد که نمایندگان مجلس در بسیاری از استان ها کمترین توجه را به مسائل تعلیم و تربیت و مشکلات قشر عظیم معلمین در کلاس دارند.و تمام هم و غم و دغدغه خویش را صرف سفارش برای عزل یا نصب فلان مدیر یا معاون در فلان مدرسه یا موسسه آموزشی می نمایند.و این دغدغه را تا استیضاح وزیر پیش می برند.این رویه خاص یک دوره نبوده و از بدو تاسیس نظام جمهوری اسلامی به صورت یک اپیدمی نهادینده شده و بنظرم یک بیماری و یک آفت برای فلسفه تعلیم و تربیت است.
۵: وزارت آموزش و پرورش هر ساله امتیاز های ویژه مادی برای مدیران قائل می شود که این امتیاز حتی درامر بازنشستگی نیز اعمال می شود.در حالی که برای آموزگاران.دبیران .هنرآموزان و مدرسین در کلاس ها که بار اصلی فلسفه وجودی نظام اموزشی را بر دوش دارند این امتیازات را قائل نیستند.طبیعی به نظر می رسد
با وجود مواردی همچون موضوعات فوق درصدبالایی ازهمکاران از تدریس گریزان باشند و برای تصدی مدیریت و معاونت آموزشگاه با توجه به وضع غیر قابل قبول معیشتی تلاش نمایند.
۶:احساس می کنم برنامه ریزان نظام تعلیم و تربیت در برابر آسیب هایی که اهداف نظام را تهدید می کنند باید چاره اندیشی کنند و جایگاه و منزلت معلم را که ستون های آنند بازسازی نمایند.
.بنظرم یکی از عوامل سقوط و انحطاط هر نظامی این است که قشر معلم آن از بالاترین منزلت اجتماعی برخوردار نباشد.
۷: نظام ارزشیابی و سنجش علمی بسیار معیوب است و ارزیابی علمی از عملکرد معلمان وجود ندارد. واگر اساسنامه ای هم وجود دارد به آن عمل نمی شود و میزان سنجش افت علمی و تحصیلی واقعی نیست .
ای کاش برخی نمایندگان مجلس بجای تلاش برای عزل نصب مدیران وقت خویش را صرف قانون گذاری برای پایه ریزی بنیان های علمی نظام تعلیم و تربیت و بازسازی ارزش ومنزلت قلب فرهنگی کشور یعنی معلمان می شد.و نیز قوانین علمی پایدار برای عزل نصب ها وضع می نمودند.
۲: همکاران عزیز باید بدانند که همه ی ما قانونا درراستای امر تعلیم و تربیت قدم در این وادی نهاده ایم هم مسئولیت قانونی داریم و هم مسئولیت انسانی.اگر به این شغل عشق بورزیم زندگی با همه سختی ها شیرین می شود شاید باور
آن سخت باشد که بنده بعداز۳۶ سال که در این عرصه حضور دارم هر سال اول مهر انگار اولین سالِ خدمتم در آموزش وپرورش می باشد.وهمواره شیرین ترین لحظات عمرم فرصت هایی بوده که در کلاس درس با شاگردانم گذرانده ام. و هرگز احساس خستگی نداشته ام.پس بیایم همه با هم حلاوت آموزش به فرزندان این دیار را با تمام وجود حس نماییم و از بیزاری از کلاس بیزار شویم.به امید آینده ای درخشان برای همه ی فرزندان ایران اسلامی،بخصوص فرزندان پاک سرشت طرهان بزرگ.
دلبسته همه ی شما محمد آزادبخت