شوراها بعنوان پارلمانی محلی برای مدیریت کارآمد شهرها و روستاهاست که در اصولی از قانون اساسی برای واگذاری قدرت به مردم به آن اشاره شده است..شوراها یکی از میراث های ماندگار دوران اصلاحات بود که در راستای جامعه مدنی برای مشارکت بیشتر مردم در نهادهای تصمیم گیری شکل گرفتند؛ حتی در کشورهای پیشرفته انتخاباتهای شوراها و شهرداری ازاهمیت بسزایی برخوردار هست چرا که مردم خود به طور مستقیم در مدیریت شهرها مشارکت دارند .
شهرهای که بعد از انقلاب صنعتی به محل انباشت ثروت و قدرت تبدیل شدند و با گذر زمان تبدیل به مکانهای با محلهای متعاض برای رویا رویی گروهها و طبقات متخاصم شدند.بدون شک یکی از دغدغه های همه مدیران و برنامه ریزان شهری بعداز انقلاب صنعتی امنیت داخلی شهرها بود که در نتیجه هجوم مهاجران تبدیل به مکانهای جرم خیزی شدند که به تناسب گذر زمان میزان جرم و جنایت در درون شهرها افزایش یافت.
یکی از رهیافتهای همه برنامه ریزان شهری مشارکت همه متخصصین در حوزه مطالعات شهری برای کنترل و مدیریت شهرها بود که بتوانند این مکانها را به محلی امن برای همزیستی مسالمت آمیز همه طبقات وقشرهای شهری تبدیل کنند.از آنجا که امکانات رفاهی بیشتر در شهرها متمرکز هست به طور طبیعی میل به مهاجرت از روستا به شهر در دهه های گذشته افزایش چشم گیری داشته است.
سیر مهاجرت در ایران بعداز انقلاب و جنگ تحمیلی در مقایسه با دهه های قبل از انقلاب تغییرچشم گیری داشته که شهرها را هم از لحاظ کالبدی و هم از لحاظ فرهنگی و اجتماعی با رشد ناموزونی مواجه کرده است و یکی از مشکلات اساسی شهرهای ایران رشد بدون برنامه آنهاست یعنی توسعه فیزیکی انان از هیچ الگوی برنامه ریزی تبعیت نکرده است که دراین میان مدیران و برنامه ریزان را با چالشی جدی مواجه کرده است.
شوراهای شهر محلی برای رفع و رجوع این مشکلات و معضلاتی بود که امروزه شهرها با آن دست و پنجه نرم می کنند.آنچه که تا امروز از روند شکل گیری شوراها می گذرد بی توجهی به اصل تخصص گرایی در حوزه های مرتبط با برنامه ریزی شهری است.
در کلان شهرها حضور ورزشکاران و قهرمانان میادین ورزشی در شوراهای شهرودیگر قشرهای ذی نفوذ ودر شهرهای کوچک وروستاشهرها حضور طبقات متنفذ و قدرتمند در میان مردم شورای شهر را برای قدرت نمایی و تجربه اندوزی و پرستیژ اجتماعی خود بدل کرده که اصل و ماهیت شورای شهر را به نزوا کشیده است و شاید مشکلاتی که امروزه در درون شهرها بعضا تبدیل به بحرانهای لاینحلی گردیده نتیجه حضور کسانی است که تخصص کافی در ارتباط با مدیریت شهری ندارند و علاوه بر هدر رفت سرمایه های اجتماعی باعث به بن بست کشاندن شهرها در حل مشکلات درونی خود از جمله حاشیه نشینی .ترافیک، انباشت زباله ها، ساخت وسازهای نامتعارف، تخصیص مکانها و کاربریهای نامتجانس، جرم و جنایت از جمله قتل،سرقت های سریالی،طلاق و خودکشی،بیگانگی از محیط زندگی،تخریب و انهدام تجهیزات شهری نتیجه همان نگاههای سطحی به شوراها و مدیریت شهری است که امروزه همه شهروندان به نوعی آنها را تجربه می کنند.
پس انتخابات شوراها فرصت مغتمی است برای واگذاری قدرت از سوی مردم برای مدیریت تخصصی شهرهاست که برای رفع مشکلات و معضلات سطرالاشاره چاره اندیشی شود.

رحمان شهسواری کارشناس ارشد جغرافیای انسانی/ بلوطستان