ازابعاد دیگرفلسفه ی وجودی نهاد دولتی سازمان محیط زیست که بگذریم می خواهیم درنگی کوتاه به نقش این سازمان درحفظ و نگهداری از حیات وحش داشته باشیم.حدود ۲۷۰۰محیط بان را سالیان سال است به جنگ لشگربزرگی از شکارچیان می فرستیم که به پشتوانه ی فرهنگی ۱۰هزارساله، هنوزدارند شانه زیرقنداق تفنگ می گیرند بدون دلهره شکارمی کنند وبرای شکارخود توصیه های مقدسی هم دارند!
مسیله ی حراست و نگهبانی از محیط زیست باکم و زیاد کردن تعداد محیط بانان و دستمزد آنان درست نمی شود.هرچند دستمزد محیط بانان باید به حد نصاب یک زندگی شرافتمند برسد!مسئله این است که ما به درازای تاریخمان از لذت شکارگفته ایم!
داستان ها ساخته ایم!حماسه ها ازشکار”شیر”و”ببر”و”آهو” سروده ایم!برای تلنبار لاشه ی “اشکارها”درکوه و برزن و صحرا مسابقه گذاشته ایم! تلاش کرده ایم تا “چوب هزاره” بیندازیم یعنی هزارمین”کل” و” بز” و “قوچ کوهی” را شکارکنیم! بعد به یک درجه ی”صیادی” برسیم که نامش “چوب هزاره”است و از آن پس دیگر قنداق تفنگ را ببوسیم و خودرا بازنشست کنیم!!
تازه آن هم از ترس جن و ملایک!! چون باورداشتیم بعداز”چوب هزاره” اگرشکارچی به شکارادامه دهد بچه هایش می میرند!!ما مردان و زنان، شکارچیانمان را بعدازمرگ به عنوان قهرمان “هوره” می کردیم و هنوزهم می کنیم و آنان را به عنوان فاتحان طبیعت یاد می کردیم و هنوزهم می کنیم!
مسئله ی “حفظ محیط زیست” چالشی نیست که به سادگی ازکنارآن بگذریم با بخشنامه حل نمی شود!ما احادیث زیادی درفضایل خوردن گوشت شکارداریم! روایت زیادی داریم که تیراندازی را درکودکی به فرزندانمان بیاموزیم!خیلی ازبزرگان ما به گوشت شکارعلاقه مندند! شکارهنوزدرفرهنگ و مذهب ما قبح نیست!!
تازه” بخورید و بیاشامید واصراف نکنید”هم درحق “شکار”جاری و ساری است.حفظ ونگهداری حیات وحش یکی ازاصلی ترین فلسفه ی تاسیس دستگاه دولتی محیط زیست است که امروز به یک چالش عمده تبدیل شده است و متاسفانه محیط بانان دررویارویی با شکارچیان هرسال تلفات دلخراشی متحمل می شوند.
حفظ حیات وحش خود نیازمند یک برنامه ریزی منسجم دولت و ملت است.به هیچ وجه با توجه به مواردی که یادآوری کردیم تعداد محیط بانان به تنهایی توانایی حفظ و نگهداری حیات وحش را نخواهند داشت.برای این مهم بهتراست به سراغ اصلاح نگرش ها برویم و در نوع نگاه مردم به محیط زیستتغییرایجاد کنیم!ازهمه ی ظرفیت ها بهره ببریم مردم را متوجه این خودزنی ها بکنیم که به قول” سهراب سپهری” بدانند:
“اگر کرم نبود زندگی نقصی داشت…”موسیقی، رمان، نمایشنامه، فیلم ،تیاتر، سخنرانی، تریبون های مذهبی و… همه بهتراست به کمک بیایند واهمیت حیات وحش را برای مردم تبیین کنند! با تفنگ و آدم کشی مسیله حل نمی شود!!
درکشوری که امام هشتم (ع) آن “ضامن آهوان” می شود و الگوهایی اینچنینی دارد خیلی راحت با کارفرهنگی می شود ازنابودی حیات وحش جلوگیری کرد.درد این است که ما از الگوهای ارزشمند و مولفه های فرهنگی استفاده نمی کنیم. امیدواریم بتوانیم هرکدام ازما نقش یک محیط بان راستین را ایفا کنیم!
