آن چه مدت ها است ذهن ما را مشغول کرده، جو حاکم بر برخی ادارات، نهادها و شرکت های لرستان است که یا نشات گرفته از طایفه بازی و قوم گرایی و یا براساس طیف ها و جریانات سیاسی، مدیرانی برای اداره بعضی از انها انتخاب و گزینش شده یا می شوند که بدون شک در حد و اندازه آن صندلی و مقام نیستند.
پر واضح است که مدیریت قوم گرا، سیاست زده، عاری از نبوغ و هم چنین غیرمردمی شماری از مسئولان استان باعث شده رکود و پسرفت ناامید کننده ای بر تعدادی از این نهادها حاکم شود.
در این بین، لرستان مستعد که از نظر منابع طبیعی و نیروی انسانی در شمار مناطق ثروتمند ایران به حساب می رود، دست به گریبان محرومیتی خودخواسته شده و با معضلات عدیده ای از جمله فقر، بیکاری و نیز تحمیل نیروهای ناکارآمد در ادارات و شرکت ها مواجه شده است.
سال های قبل چندبار فرصت ملاقات و نشست خصوصی با استاندار لرستان میسر شد و این دغدغه را به نماینده ارشد دولت در استان منتقل کردیم و پیشنهاد دادیم روال انتصاب مدیران دولتی استان قانونمند و تعریف شده گردد، تا از این پس از نامزدهای تصدی مدیریت در استان، گرفتن آزمون های مختلف علمی و تخصصی نیز در کنار سایر ملزومات، مد نظر قرار گیرد بلکه از این راه، یک روز را هم در عرصه کاری و خدمات به مردم هدر نداده باشیم.
اما کسی که قادر نیست با مردم درست احوالپرسی کند و همیشه مراجعین را به ساعت ۸ تا ۱۰ صبح دوشنبه جهت ملاقات حواله می دهد یا تمام کارنامه اش در استخدام های پشت پرده ای اقوام و نزدیکانش خلاصه می شود، چگونه لیاقت ریاست بر بخشی از مجموعه مدیریتی یک استانی همچون لرستان را دارد که مردمش سال هاست تشنه خدمت مضاعف و جهادی مسئولان، جهت عمران و آبادانی سرزمین شان هستند؟!
برخی از مدیران ناکارآمد با تملق و چاپلوسی نمایندگان مجلس و مسئولان ارشد استان، تاکنون ضعف های مدیریتی خود را پشت پرده نهان کرده اند و همچنان بر کرسی خویش نشسته اند که این مسئله باعث نارضایتی لرستانی ها شده است.
به جاست هر چه زودتر هر چه زودتر فکری برای روال ناپسند انتصاب مدیران دستگاه های اجرایی استان شود تا بیش از این از استان های توانمندی نظیر اصفهان، فارس و تهران در این عرصه عقب نمانیم.
ما تاریخ نگاران و روزنامه نگاران لرستانی وظیفه داریم علاوه بر ذکر خدمات افراد، مردمی و عادل در عرصه مدیریتی، هرگونه سهل انگاری و کارهای ناشایست کسانی را که در حد و قواره پست و مسئولیتی نیستند و با روش های گوناگون آن را کسب می کنند بدون اینکه توجه داشته باشند ممکن است چه ضربه ای به مردم استان خود بزنند، برای آیندگان ثبت و ضبط نماییم.
آورده‌اند روزی «شاه‌عباس صفوی» رجال کشور را به ضیافتی شاهانه مهمان کرد و دستور داد تا در سر قلیان‌ها به جای تنباکو، از سرگین اسب استفاده نمایند!
مهمان‌ها مشغول کشیدن قلیان شدند. دود و بوی پهنِ اسب فضا را پر کرد، اما رجال از بیم ناراحتی شاه پشت سر هم بر نی قلیان، پُک‌های عمیق زده و با احساس رضایت، دودش را هوا می‌دادند چنان که گویی در عمرشان، قلیان و تنباکویی به آن خوبی نکشیده‌اند!
شاه رو به آنها کرده و گفت: «سر قلیان‌ها با بهترین تنباکوها پر و توسط حاکم همدان برای‌مان فرستاده شده است»
حکام و درباریان از تنباکو و عطر آن بسیار تعریف کرده و گفتند: «به راستی تنباکویی بهتر از این نمی‌توان یافت!»
شاه از رئیس نگهبانان دربار که پک‌های بسیار عمیقی به قلیان می‌زد پرسید: « تنباکویش چطور است؟»
رئیس نگهبانان گفت: «به سر اعلی‌حضرت قسم، پنجاه سال است که قلیان می‌کشم، اما تنباکویی به این عطر و مزه ندیده‌ام!»
شاه با تحقیر به آنها نگاهی کرد و گفت: «مرده‌شوی‌تان ببرد که به خاطر حفظ پست و مقام، حاضرید به جای تنباکو، پِهِن اسب بکشید و به‌به و چه‌چه کنید…»