در را باز می کنم. سالن کنفراس دانشگاه علوم پزشکی موج می زند از آدم. از آن موج های سهمگینی که آدم را می برد تا دور دست های دور. از آن موج های که چنان محکم بر صخره ات می کوبد تا استخوان هایت خُرد شود.
بر می گردم بی آن که نگاهم گره بخورد به چشمان آدم های منتظر. سرم را پایین می اندازم و از خودم خجالت می کشم.آمارها را مرور می کنم. شاخص های اشتغال بالا می روند بر اساس آمارهای رسمی متولیان اشتغال در لرستان. بیکاری کم می شود در کلام مسئولان اشتغال. شغل ایجاد می شود. شاغل می شویم بی آنکه حس کنیم این شغل ها را. چقدر حرف می شنویم. بی آنکه دردی از دردهای ما دوا بشود. گفتار درمانی شده دوای درد ما لرستانی ها.
نمی دانم آمارها دروغ می گویند یا مردم بازی در می آورند. برایم سخت است و به دنبال متهم کردن کسی جز خودم نیستم. به راستی اگر آمارها درست هستند چرا این همه بیکار! هر خانواده ای چند تحصیل کرده بیکار روزهایشان را بر شب بی کسی و تنهایی شان پرچ می کنند.تا شاید دری گشاده شود و دستی به مهر آنان را نوازش کند.
بر اساس شغلم باید دوباره به همان سالن برگردم. همان سالنی که مدتی است کابوس شبانه ام شده است. گریه های پی در پی مادری مستاصل و بریده از همه جا پناه آورده است به دانشگاه علوم پزشکی برای شاغل شدن دختر تحصیل کرده در رشته معماری اش!
در خواست ها را مرور می کنم. از میان قریب به یکصد و پنجاه نامه تحویل داده شده حدود یکصد و چهل نامه درخواست کار دارند. ماموریت سازمانم را مرور می کنم. دوباره بر می گردم به سازمان های متولی اشتغال نگاه می کنم. و با خودم می گویم به راستی اگر آمار بیکاری در لرستان کاهش یافته چرا این همه مراجعه کننده به سازمانی غیرمرتبط برای اشتغال مراجعه می کنند.
لرستان آبستن درد بزرگی به نام بیکاری است که اگر چاره ای اندیشه نشود. فردا فرزندان نا خلفی چون بزه کاری ، اعتیاد ، طلاق، نا هنجاری های اجتماعی را به ارمغان خواهد آورد که هر کدام از این فرزندان، خسارت جبران نا پذیری به بار خواهند آورد.

عبدالرضا شهبازی/ بلوطستان