به کودکی هایم برمی گردم درست چهل و هشت سال پیش وقتی صدای گریه هایم با صدای خنده های «آغا بانو»مامای روستای افرینه، مادر تمامی فرزندان آن روزگار گره می خورد و هم صدا با ناله های سرکش آبشار افرینه به سرزمینی دور می رود و نسیم آبشار پخش می شود در باغ اناری که پیرمردی با ریش های صاف و سفیداش نشسته و شاهد گذران عمر است. پیرمردی که دیگر نه حالا از او خبری هست و نه از باغ انار و زرد آلویش که چشم اندازی زیبا برای آبشار درست کرده بود.

در کنار این آبشار دو پُل قرار دارد یکی پُلی قدیمی که پیشینه ای کهن دارد و این روزها دارد مثل حال ما خراب می شود و خراب تر و دستی نیست تا شانه های زخمی اش را مرحمی بگذارد و دیگری پُلی جدید که راه ارتباطی شمال به جنوب است. یادش بخیر روزهای جنگ و دفاع مقدس در پایه های پُل جدید مواد منفجره گذاشته بودند که در صورت نیاز پُل را خراب کنند تا دشمن بعثی نتواند از آن عبور کند . دیگر این که کارکرد زیبای پُل و آبی که از آن می گذشت در روزهای گرم مرداد و سال های که ماه مبارک رمضان با آن مقارن می شد ، پیرمردان روستا برای فرار از گرما به زیر پُل پناه می آوردند و چه نسیم خنکی سر و صورت آنها را نوازش می کرد.
حالا شنیده ام آبشار زیبایی افرینه به عنوان مقصد گردشگری انتخاب شده است. این آبشار می تواند گردشگران داخلی و خارجی را به روستای افرینه بکشاند در صورتی که نگاه سازمان میراث فرهنگی و گردشگری لرستان و حمایت های استاندار لرستان را در پی داشته باشد.
آقای استاندار لرستان!
دستان شفابخش ات را مرحمی کن بر شانه های زخمی اما استوار آبشار افرینه. این آبشار می تواند حداقل برای بیست و چهار ساعت گردشگران داخلی و خارجی را مهمان باشد. مطمئن باش در صورت وجود زیرساخت های لازم این آبشار میزبان خوبی خواهد بود
دیگر این که مردم خود روستا هم باید بیاموزند که از این منبع خدا دادی بهره ببرند. باید زمینه های جذب گردشگری را بیاموزند. آبشار افرینه چراغی است که می تواند با جذب گردشگر روشنایی بخش بسیاری از خانه های مردم روستا باشد. باید همه تلاش کنیم این چراغ روشن بماند.
عزت زیاد
عبدالرضا شهبازی/ خرم آباد