دل‌تنگی دِیرم اَر ایی شَنگه‌وه اراز و ویلون بی هرَ‌نگه‌وه
لاله داخه‌دل پرچه روژگارون گُلم بیَسه زرده ایوارون
چک‌چک وَرآو اَر تافه آوون هناسی سرد بیون ملاواون
تنیا و تینی ای کمر کویون چَمَری تونم اَر پگه بیون
دَسَکم بگر ویر اَر هوَر کیمن جور کنی وهار لویی تَر کیمن
چَمَل مَسِت کردی دل‌گیرم شَکَتی ژه دل بردی اِی ویرم
قسم وه داخ زرده‌لاله‌وه هناسی دل پر ژه خوه‌زگاله‌وه
شرتم شرته تا دس وه مِل کردن پیمونم یسه تاگه روژ مردن
دَسَکم بِگر اَر اِیی بناره سر اِیی بناره باخی اَناره
هرنگه سیلت هر هاوه کِلِم آوخت لَوت هَر مَنه دلم
سا خسُ شَکَت پا تنیا دارون نیشتن ای باوش گرم خوَزگالون
ای ویرا بوریم آخین و داخون چوی لولا پیچیم وه توین باخون
خاطرلِ خوه فراموش نِماو وِیرت چوی آگر هَر خاموش نِماو
بژیاین امیر برا، منه خرر چال تینیت ارا بیتل نازارته…
با سلام و تشکر از برادر امیر منصوری که زبان الهی لکی را پاس داشته‌اند؛ اما با توجه به پیرهن پاره‌های بیش‌تری که حقیر دیده است، تنها به یک نکته اشاره می‌کنم؛ چون فرصت زیادی ندارم و آن اینکه:
در نگارش و ویرایش دقت بیش‌تری بفرمایید؛ و لکی را به گونه‌ای بنگارید که یک فارس زبان هم بتواند بخواند؛ برای نمونه:
کلمه‌های « داخون و باخون» را یک لک‌زبان ممکن است خوب بخواند؛ اما یک فارس زبان و حتی بسیاری از همزبانان به سختی آن را می خوانند. آن را باید به این رسم‌الخط صحیح نوشت: « داخُن و باخُن».
موفق باشید ارادتمند تمام همزبانانی که دست خود در مقابل زبان‌های دراز دنیا، کوتاه نمی‌بینند و از زبان مادری، مثل نامادری فرار نمی‌کنند؛ چون که خدای خالقشان فرمود: ازآیات الهی، اختلاف رنگ‌ها و زبان‌های شما است.
علی احمدی خواه (کوه‌نانی)
۱۵ مرداد ۱۳۹۳٫
قم مقدسه
درود بر شما استاد و همشهری عزیز آقای دکتر احمدی خواه
مرسی از توجه و عنایت شما
فره فره ممنونم
ارادتمند…