قبل از انقلاب پیر مرد زنده دلی را می شناختم که هر بار از جلوی مسجد جامع کوهدشت می گذشت ، چند ریال برای سلامتی حنجره شجریان به نابینایان آنجا صدقه می داد. بعد از انقلاب روزی از او پرسیدم باز برای شجریان صدقه می دهی؟  رندانه لبخندی زد و گفت: بله

اما دانی که چنگ و عود چه تقریر می کنند                           پنهان خورید باده که تعزیر می کند

گفتم آری ، تلاش سخت دردآور و غم انگیزی است پوشیدن سر عشق و نهان داشتن آن در پستوی خانه .

گوئیا آن پیر نیک دریافته بود که این پاک مرد را باید پاس و سپاس بداریم ، تا بماند و بخواند سرود ایران را.

سرودی که هر گاه دچار رخوت و تفرقه و نام امیدی می شویم و خود را محتاج همدلی و اتحاد و همبستگی میابیم چون سروشی آسمانی که نوید نیک بختی مان می دهد گرد آن جمع می آییم و چون حبل المتینی به آن چنگ می زنیم . دریغ و دردا که این ریسمان عشق پس از صید دل عامی چند رها می شود.

خٌرد شمردن و نادیده گرفتن قدر و منزلت و تاثیر صدای دیگر خواننده ها در تلطیف روح شنودگان نیست اگر می گویم استاد شجریان ما را با مایه ها و توانها و ظرایف و زیبایی ها و صوّر خیالِ شعر فارسی آشنا کرد و در مقام سفیر و سخن گوی عارفان ، رندان ، دلسوختگان نیک نهاد تاریخ ایران همواهر با درکی درست از خواست و نیاز زمان ما ، با همراهانی بلند مرتبه و با نفیر بی نظیرش پیام آن بزرگان و آموزگارانِ راست اندیشی ، خیر خواهی ، خیر اندیشی و مدارا و خویشتن داری را به ما رسانیده است . اما شگفت احوال و نادر اقبالی در خور تامل که این خٌنیا گر عشق با نام مستعار سیاوش آغاز کرد ، اکنون نیز پس از نیم قرن نه نام و صدایی از او می شنویم و نه تصویری از او می بینیم .

تهران ۱۴/۲/۱۳۹۵ لقمان زرین قلم