باوینه و بهون

سی مَرغا، سی مالمیر، سی دره باریک

تو بِنَر دلم گره یه اَور تاریک

اُن ایا ز کُه بنا … گَل کَوگ و توهی

بِل برُم گَل بگرم وا کوگ کوهی

دی مُردم ز غُروَت و ز بی قراری

بل برُم زال بزنُم تا آسِماری

ز لالی تا اندِکا فرش کن تیامه

یاد ایل و یاد ایل هَنی وابامه

باز اُوی باد شمال نشست به لنگر

بو گُل باوینه و کلوس و کنگر

هی ایا به خَوم هنَی عهد جوونی

دی بیَو دستُم بگِر وَستُم ز زونی

نامه ای بنویسُم سی کَس کسونُم

بزنین به کِفت کُه هَف چو بُهونم

بعد عمری اُن ایام خَرس به تیامه

هر کُیه که اِرِوم غم وانیامه

دی نه ای شو بلند نه صو اِپاهه

تَهده و گورُم یکی،ایلُم پناهه

          * * *

بیَو نِهنگُم بوتِ بیَشنُم

زِ بو گُل سور، تونه اِیَشنُم

تو مونِس جون، بیو به جارم

غیرّ خوتَم دی مونس ندارُم

بیو دیارُم ز کِفتِ دارون

دِلُمه والون به نم بارون

دلُم گره تَش ز حرف مردم

هی قِو لِه ی گُل دورت بگَردُم

وا مِن ای مال، نَل بزَنُم زال

هی گُل تی کال، هی گُل تی کال