خبر چنین بود «مردی همسرش را در پراید محبوس کرد و او را به آتش کشید.» کمابیش در صفحه حوادث نشریات، کانال های تلگرامی، پایگاه های خبری و فضای مجازی از این خبرها می شنویم و یا می بینیم. گاهی تنها از سرهمدردی، سری به نشانه تاسف تکان می دهیم و گاهی بی تفاوت از کنار خیل خبرهای این چنینی که روزانه اتفاق می افتد می گذریم.
چند بار خبر را خواندم ، شعله های آتش، رقص باد و بازی خاکستر رهایم نمی کرد. در ذهن من تنها یک زن به آتش نکشیده شد. انسانی به آتش کشیده شده بود که اشرف مخلوقات نام داشت و می بایست عزیز شمرده شود و بزرگ.
قاضی نیستم که قضاوت کنم چرا این زن در میان شعله های آتش خاکستر شد. هدف چه بود؟ و چرا این گونه انتقام از او گرفته شد. چه جرمی کرده بود که تاوانش این گونه بود.
اما انسانم و این شعله های آتش این گونه شراره می اندازد به تمام وجودم.
در میان رقص شعله های آتش آرزوهای دختری را می بینم تا با رفتن به خانه بخت سپید بخت شود ، نه تمام آرزوهایش با او به خاکستر تبدیل شود.در میان رقص شعله های آتش مادری می بینم که با لالایی هایش برای کودکش جهانی رویایی برای خود و فرزندش به نظاره نشسته است.در میان رقص شعله های آتش خواهری می بینم که داغش تا ابد برای برادرش به یادگار می ماند.
در میان رقص شعله های آتش، زنی می بینم بی پناه، دست بسته و آرزو بر باد رفته که شاهد سوختن خود و رویاهایش هست.دورتر از میدان رقص شعله های آتش مردمی می بینم که تکیه بر ستون آه. جز دریغی برای شان چیزی نمانده است.
دریغ از مرگ های این چنینی.
دریغ از شعله های آتشی این چنینی.
دریغ از آرزوهای بر باد رفته این چنینی.
دریغ و هزاران دریغ از ستونی به نام آه که بر آن تکیه داده ایم . ای کاش شانه های مان را برای گریه کردن در غم همدیگر مهیا نمی کردیم.ای کاش پیش از آن که اتفاقی بیفتد حالی از همدیگر می پرسیدم.شاید این مرد پیش از آتش زدن همسرش، اگر دوستی، برادری ویا خواهری تنها نیم ساعت با او صحبت می کرد این اتفاق نمی افتد.
دریغ که باید برای دوستان با وفا اما این روزها دریغ گفت.
الحمدالله اولاً و آخراً
عبدالرضا شهبازی/بلوطستان
