جناب آقای رشیدی/سلام علیکم
مدیر توانمند،با تجربه،متخصص،و خاک خورده میادین ورزش….
یکی دو روز پس از آمدن مجدد شما به عنوان ریاست ورزش شهرستان،به همراه چند نفر از دوستان جهت عرض تبریک خدمت رسیدیم.در خصوص حقیر و دوستانم جمله ای از شهید مطهری گفتی:حکایت دوران کودکی ایشان و سنگ اندازی بچه ها در ایستگاه قطار…در این مثال شما مخالفین ما را در ورزش تشبیه کردید به کودکانی که از حرکت بیزارن،اما متأسفانه چندروز بعد به دلایل مشخص نظر شما عوض شد و به گونه ای دیگر عمل کردید و به تعبیری:آدم ها بیش از اینکه چیزی باشند که می گویند.چیزی هستند که به آن عمل می کنند و اینک حقیر توجه شما رابه این مثال جلب می کنم.
مرد جوانی بین قبیله ای که تمام مردم آن کور مادر زاد بودند مسکن گزیده بود.روزی پزشکان قبیله به معاینه او پرداختند.«یکی از معمرین قوم خود را صاحب فکر و اندیشه می دانست.او که پزشک بزرگی بود و ذهن فلسفی وخلاقی داشت،تصمیم گرفت با توسل به استعدادهای مخصوص به خود،مرد جوان را درمان کند.روزی که بزرگ قبیله هم حضور داشت موضوع مرد جوان را مطرح کرد:گفت من این جوان را معاینه کرده ام.وضعش برایم روشن است.تصور می کنم احتمالا معالجه پذیر باشد.بزرگ قبیله گفت«این همان است که من همواره آرزویش را دارم»
دکتر کور گفت:«مغز او صدمه دیده است.»
بزرگ قبیله پرسید:«چه صدمه ای؟»
دکتر پاسخ داد:«آن دو شئ عجیب که چشم نامیده می شوند و به چهره زیبایی می دهند بیمارند، آنها به شدت باد کرده اند،مژه دارند وپلکشان حرکت می کند ،لذا مغز او در معرض تحریک و پریشانی است.»
بزرگ قوم پرسید:«خوب؟»
پزشک کور جواب داد«به نظر من تنها راه علاج او یک جراحی ساده و در آوردن این دو عضو است که سبب هیجان و پریشانی بیمار می شود.پس از آن وی بی گفت وگو فرد سالمی خواهد شد»
بزرگ قوم گفت«باید سپاسگزار دانش بود»پس با شتاب نزد مرد جوان رفت تا این مژده امید بخش را به او بدهد.در آخر نتیجه گیری را به خود شما واگذار می کنم.

برزو بابایی/ بلوطستان