دست اش می لرزید، اما دلش نه . آمده بود تا تمام دارایی اش را صرف کار خیری کند که عاقبت بخیری بدنبال داشت. آمده بود تا پیام انسان دوستی را حتی در سال ها و روزها ی پایانی زندگی اش به بشریت بدهد. آمده بود تا نگاه کنجکاو کسانی را که به قدم های پیرزن چشم دوخته بودند. پاسخی مناسب بدهد. قدم هایش را آهسته بر می داشت. اما قدم های محکمی بودند. مجمع خیرین سلامت استان لرستان هر روزه از این مهمانان دارد ، مهمانانی که خود را صاحب خانه می دانند. خانه ای که پایه های آن را معرفت و انسان دوستی بنیان نهاده است.
پیرزن وقتی چشم هایش به کودکان سرطانی که می افتد نمی تواند جلوی اشک هایش را بگیرد. گونه های چروکیده اش زیر قطرات شفاف اشک زلال می شوند. زلال چون دلش که شبیه آینه است. زلال چون نگاهش که پُر از محبت است.
چشمانش گره می خورد به چشم های کودک که درد تا عمق چشمانش نفوذ کرده است و او را ذره ذره آب می کند. پیرزن وقتی عکس کودک را می بیند با موهای بور و چشمانی آبی، درد بیشتر در نگاهش جریان پیدا می کند. قاب عکس کودک را در بغل می فشارد. چون جوان شهیدش که در اوج جوانی او را تنها گذاشته بود و حالا آمده است تا یاد و خاطره جوانش را این گونه در ذهن ها به یادگار بگذارد.
پیرزن تمام دارای اش را با عشق تقدیم می کند. بی آن که نامی از او باشد. پیرزن می بخشد و می گوید: صاحب این مال کسی دیگر است و من تنها امانتداری بیشتر نبوده و نیستم.
پیرزن در تمام مدت دست کودک سرطانی را رها نمی کند و دوست دارد حس مادر بودن را با تمام وجود به رگ های خاموش کودک انتقال بدهد. پیرزن بی آنکه بدنبال نامی باشد تمام دارای اش را می بخشد.
آری مجمع خیرین سلامت تنها یک نام نیست هویتی است برای آنان که به دنبال کار خیر هستند و در اینجا باید سپاسگزار مردی باشیم که سکاندار سلامت استان لرستان است و مجمع خیرین سلامت با نام ایشان گره خورده . مردی آرام به نام دکتر کوروش ساکی که در این زمینه تلاش های بسیاری نموده است. بی شک نام نادر همتی نامی ماندگار در این مجمع خواهد بود که تلاش های سبانه روزی او را باید ارج نهیم ،کسی که شب های جنوب ایران را با روزهای شمالش پیوند داده تا خیری در حوزه سلامت بیابد و زخمی از دردهای استان لرستان را مرهم نهد.
عبدالرضا شهبازی/ بلوطستان
