من بودم و هشت سال آمد و رفت استانداران دولت مهرورزی از”ثانی” تا “صابری” و”زابلی زاده ی پاکدست” به لرستان! هشت سال برما گذشت و پایان آن روزه های سخت، در”نشریه ی سیمره”نوشتم: “هشت سال، بازی برزمین سوخته!” دوسال ازپی آن هشت سال گذشته است و من اگربخواهم دوباره بنویسم خیلی راحت باید بنویسم: “ده سال، بازی برزمین سوخته” اما شب که می شود و چراغ “بام خرم آباد” روشن می شود یاد”ده مرده” می افتم! ازاین ده سال سیطره ی اصولگرایان”ده مرده”را هربارمرور می کنم!
اما ازمن نخواهید ازاین دوسال چیزی بنویسم، ازاین دوسال”حاشا وکلا” که چیزی بنگارم، من می ترسم! برمن خرده نگیرید! فقط دوست دارم از”ده مرده” بگویم! چرا که رودر رویش می ایستادم و انتقاد می کردم ولی”روزخبرنگار” ما را نیز فراموش نمی کرد! ما عادت داریم رو به روی اهل قدرت، قلم برقصانیم و پشت سر، بشورانیم اما من امروز از”ده مرده” می گویم که فرسنگ ها از ما دور و این روزها دولت ازکف داده است! من فقط از”ده مرده” می گویم همانی که وقتی اینجابود منتقدش بودم یادش بخیر!آاااااای حبیب جان!

“از طلا بودن پشیمان گشته ایم! / مرحمت فرموده ما را مس کنید”
ده مرده اصولگرا بود! اما او رای مردم را “حق الناس” می دانست! ده مرده شناسنامه داشت، دردستش پرچم اندیشه ی اصولگرایی بود!روزی چندبار نام ولینعمتش را زمزمه می کرد! به مدیرانش می گفت:
“اهاااای مدیران دولت مهرورز! دولت احمدی نژاد را پاسبانی کنید! نمک خورده اید و نمکدان را نشکنید! ده مرده بدهکارما هم نبود، ما ازایشان انتظاری نداشتیم، او به اعتباراصولگرایی استاندارشده بود و حد خود را می دانست، روزنامه های اصولگرایان را تقویت می کرد ازما نمی ترسید جااااار می زد: «من کارگزاردولت مهرورزم!»
دکترده‌مرده، پیش ازاین که استاندار لرستان شود، استاندار استان دیگری بود، اصلن و ابدن که باخود کس دیگری آورده و اصلن و ابدن که مدیران را ازآن استان وارد استان لرستان کرده باشد!
ده مرده تنها آمد، دل به مدیران وارداتی نبست، نه رییس حراست آورد! نه معاونانش آورد! نه رییس روابط عمومی آورد! نه فرماندار آورد! نه رییس حوزه ی ریاست آورد! نه فلان رفیق شفیق آورد! دست کم به نیروهای اصولگرای لرستانی اعتماد کرد!
اصلن و ابدن که بخواهد مردم را “فیلم” کند! به هیچکدام از خبرنگاران صدا و سیما پست نداد! ده مرده خیلی دوست داشت خبرنگاران اورا دوست داشته باشند! اما ازآن ها نمی ترسید! با آن ها گفت و گو می کرد!
من اصلن ندیدم روابط عمومی استانداری ده‌مرده، درنشست های استاندارباخبرنگاران، به تک تک خبرنگاران زنگ بزند که فلان پرسش را از استاندار داشته باشید! درست است که به پرسش ها جواب نمی داد اما هرگزازپرسش خبرنگاران نمی ترسید!
یادش بخیر! به هیچ اصلاح طلبی پست نداد! به هیچ اصلاح طلبی نان به قرض نمی داد! حتی به اصولگرایان هم نان به قرض نمی داد او به دنبال درست کردن حاشیه ی امن نمی رفت! پاک و بی باک بود وکاردرست همان بود که او می کرد! او از راستگویان بود!
دکترحبیب اله ده‌مرده “رفیق سالار” نبود! حاشا وکلا که به خاطر رفیق شفیقش مصالح یک استان را به بازی بگیرد! بارها می‌گفت: با هیچکدام ازمدیران عهد اخوت نبسته ام! اودربین اصولگرایان”شایسته سالاری”می کرد! به وحدت اصولگرایان می اندیشید و همگرایی ایجاد می کرد! اصلن و ابدن بین اصولگرایان تفرقه بیندازد تا حکومت کند!
ده‌مرده، وقتش را “وقف” مردم کرده بود، این وقت را صرف پیدا کردن پست و مقام برای رفقایش دراستان های دیگر نمی کرد! یادش بخیر! با هیچکس وارد معامله برسر رای مردم نشد! اگرچه او نیز استانداری «پروژه محور» بود اما به اعتبارات پروژه ها کاری نداشت!
حبیب اله ده‌مرده را همه می شناختند وقتی به کسی باور نداشت یک ساعت امانش نمی داد! معاونت سیاسی اش را در روز انتخابات لغو ابلاغ کرد! شاید هم استعفا شد! حتی به سه فرماندارش رحم نکرد! چگونه یادش نکنم کاراو کار”بوالعجبی” بود! سالم ترین انتخابات را درطول انقلاب درلرستان برگزارکرد. نمی گویم ایده ال، می گویم بهترین بود!
یادش بخیر!
شعاراو توسعه و آبادانی نبود اما: آزادراه اراک – خرم آباد-که حتی درنقشه نبود- این مرد بزرگ، به جریان انداخت! راه آهن دورود -خرم آباد – اندیمشک را ایشان زنده کرد! و«بام خرم آباد»یادگاراوست. ده مرده خود را «مرد کارهای بزرگ» می نامید!
واما…
چقدر او را قبول نداشتم او هم مثل از پیش آمدگانش، برای توسعه ی استان اصلن و ابدن برنامه ی مدونی نداشت! بعدها فهمیدم ای بابا! برنامه بی برنامه!!!
مردزابلی زاده‌ی پاکدست را دوباره مرور کردم! آن که روزی منتقدش بودم، اما دیدم صدایش بوی سادگی روستاهای زابل می داد و پشت نگاهش هیچ خنجری پنهان نبود، پیشینه اش روشن بود و پرچمش دردست داشت. این روزها چقدر خراب شده ایم!
کاش سهم ما هم ازدولت راستگویان، راستی می شد! کسی که به دستیاری ما آمده است نقشه ی انزوایمان را می کشد!
دلم به حال خودمان می سوزد!
دلم به حال همه بنفش های امیدوار می سوزد!
دریغا ازشب ها و روزهای بنفشی که به سادگی مصادره شدند!
دریغا ازبزنگاه های خدمت بنفش، که عالیجنابان خاکستری بربادشان دادند!
ما دل به طلوع دوباره‌ی بنفش بسته ایم!
حالا که دراین بیغوله از هرسو تهدید می شویم به واژه های بنفش پناه می بریم! ما چقدر اینک مظلومانه بدشدیم تا به یادخاطرات کسی افتادیم که روزگاری بدش می دانستیم!! نه بابا! ده مرده، مردبود!

والعاقبه للمتقین

علی گودرزیان (ع.پایدار)