صبح رفتم مدرسه پسرم علیرضا کتاب های درسی اش را تحویل بگیرم. کتاب فارسی را که ورق زدم، رفتم به سال ۱۳۵۵ وقتی کلاس سوم ابتدایی بودم در مدرسه خوارزمی روستای افرینه، همان روستا که در کنارش آبشار زیبایی خودنمایی می کند و رودی که زندگی را در روستا جریان داده و می رود تا دور دست های دور و می ریزد به رود کرخه یا جایی که سد دز را چون نگینی مجسم می کند در دل دشت های خوزستان و یا درختانی را که در مسیر پلدختر زندگی می بخشد، آبی که نفس های درختان انجیر زیودار را تازه می کند.

یادش بخیر مدرسه روستا ، درختان کاج سر به فلک کشیده و زنگی آهنی، آویخته بر تنه زخمی درخت کاج پیر مدرسه که هنوز اول مهر که می آید طنین صدایش مرا به کودکی هایم می برد.

یاد آن روزهای قشنگ کودکی می افتم تلخ و شیرینی های توامانش. فلک شدن های گاه و بی گاهش که گاهی برای شیطنت های کودکانه و گاهی برای درس نخواندن نصیب مان می شد. از آن روزهای دور دو خاطره در ذهنم نقش بسته که تا هنوز مرا رها نکرده اند. یکی فلک کردنم در کلاس دوم که هنوز وقتی یادم می افتد نوک انگشتان کودکی مور مور می کند. فلک شدنی با ترکه چوب انار که از چوب درختان باغ پدر بزرگ نصیب ما شده بود، باغی که شانه به شانه مدرسه نمایان بود که دیگر حالا از آن خبری نیست.
و دیگری خاطره جایزه گرفتن کتاب « ماهی سیاه کوچولو» نوشته صمد بهرنگی که خانم معلم برای تشویق به درس خواندن در کلاس سوم، برایم هدیه گرفته بود هدیه ای که سرنوشتم را عوض کرد و تا حالا کتاب یار و همدل روزهای همیشه من است. کتابی که آن سالها توسط کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان چاپ شده بود و همین یاد و خاطره «کانون» را در ذهن من با تصویری قشنگ و زیبا روبرو کرده که این تصویر بعد از چهل سال هنوز زیبایی و قشنگی خود را از دست نداده است.
و حالا من مانده ام و تصویر گنگی از آن معلم که مرا فلک کرد و هیچ گاه بچه درس خوانی نشدم و هنوز وقتی نام ریاضی می آید سرم درد می گیرد . و دیگر نصویر قشنگ و رویایی خانم معلم کلاس سومم که کتاب «ماهی سیاه کوچولو» صمد بهرنگ را به من هدیه داد تا کتاب خوان بشوم و همین راهم را نشان داد. راهی که بنویسم و شاعر بشوم و هیچ گاه ریاضی را دوست نداشته باشم نه به خاطر کتاب ریاضی بلکه به خاطر معلمی که برای ریاضی مرا فلک کرد.
عبدالرضا شهبازی/ بلوطستان