روزهای کوتاه پاییزی خیلی زودتر از آن که فکرش را بکنی پرچ می شوند به شب های درازی که روز گاری معروف بودند به شب های قصه گویی پدربزرگ ها و مادر بزرگ ها. اما این روزها و شب ها، نه خبری از قصه هست و نه شهرزاد قصه گویی که ما را پیوند بزند به پهلوانان شاهنامه و یا دلمان را ببرد به شنیدن یک قصه قرآنی.
شب های خیابان انقلاب آن قدر شلوغ نیست که کلافه بشوی در ترافیکی که این روزها حتی برای چند دقیقه کوتاه هم آزار دهنده هست. زیر پُل هوایی این خیابان پیرزنی شب ها دست نیازش را به سوی سرنشین اتومبیل های دراز می کند که نور چراغ چشم و هم چشمی شان بسیار خیره کننده است.
ننه فاطمه با قدی خمیده و چانه ای لرزان که لرزش تنهای تاثیر بیشتری بر لرزیدن آن گذاشته هر شب دست نیازش را به سوی خدا دراز می کند تا کرامت و بزرگی او با وجود جوانمردی قوت شبانه اش را تامین کند تا شبی دیگر سر بالین تنهایی اش می گذارد و خاطرات جوانی اش را مرور می کند.
ننه فاطمه می گوید: دو دختر دارم و هر دو شوهر کرده اند. بیشتر از این نمی خواهد چیزی بگوید. بغضش را زیر چادر سیاهش می برد و نگاهش به ماشین مدل بالای گره می خورد که راننده اش شیشه را تا نصفه پایین آورده و با سرزنش های همسرش مواجهه می شود که شیشه را بالا بکش« نیکی» سرما می خورد. نگاهی به صندلی عقب اتومبیل می اندازم تا «نیکی» خوشبخت را ببینم. توله سگی با چشم های پُف کرده روی صندلی لم داده است.
حالا من مانده ام و بغض ننه فاطمه و قدی که چون کمان خم شده است. تاریخ را مرور می کنم و قصه ها و حکایت های که برایمان شیرین بوده است. کمان خمیده ننه فاطمه را می بینم و کمان آرش کمانگیر را . چقدر دلم قهرمان قصه ای می خواهد تا بغض های ننه فاطمه را پاک کند.
ننه فاطمه به جای این که شب های پاییزی را با قصه گفتن برای نوه هایش به صبح برساند. دست نیازش را به سوی ما دراز کرده است. ننه فاطمه ها در یابیم چرا که بیش از آن که نیاز مادی داشته باشند نیاز به محبت ما دارند. نگذاریم . قصه های تاریخ کهن ما با ننه فاطمه ها به خاک سپرده شوند. نگذاریم انسان دوستی و جوانمردی بیش از این رنگ ببازد در میان رنگ های که هر روز خودمان را در پشت آنها پنهان می کنیم. راستی امروز چه رنگی باشیم بهتر است؟
الحمدالله اولاً و آخراً
عبدالرضا شهبازی/ بلوطستان