در چند دهه اخیر در کشورمان با رشد خیره کننده ماهواره و تاثیر بسار زیاد و انکار ناشدنی آن بر جامعه روبرو شده ایم که علاوه بر عدم کاستن آن روز به روز نیز بر نفوذ ش می افزاید و همه گیر تر می شود. برنامه های سیاسی ماهواره از هر بلای برای جامعه خطرناکتر است زیرا دوران درگیری فیزیکی، بمب وموشک، و … به پایان رسیده و برای دنیای اطلاعات وارتباطات قابل پذیرش نیست ازین رو کشورهای امپریالیستی به این نتیجه رسیده اند که برنامه های مخرب و جهت دار سیاسی به ظاهر خیر خواه خود را از طریق ماهواره و چگونگی اجرای ماهرانه آن را که گاهاً آدمی را در تردید می اندازد که خیر خواه ما هستند! جایگزین کرده و خود را از این نبرد نابرابر سوار می کنند و فرصت رشد و شکوفایی به کسانی که از چرخه اطلاعات جا مانده اند را ندهند و به این شکل افکار موزیانه خود را آنگونه را که می خواهند به نمایش و اجرا در می آورند و به دست آوردهای بزرگ خود که چیزی جز و بازی با سرنوشت میلیونها آدم نیست می رسند.
هنگامی که اجرای برنامه های سیاسیشان تماشا میشود آنچنان گستاخانه و با اعتماد بنفس دم ازحقوق بشر،دموکراسی، حقوق تک تک شهروندان و … میزنند که گویی آدمی گذشته های آنها را فراموش کرده به زباله دان تاریخ سپرده و حال آنها را نیز با چشم بسته دارد می بیند و از روی آنها رد میشود بیراهه نیست که گریزی بزنیم به بعضی اقدامات خصمانه کشورهای استعمارگر؛ غلامحسین قراگوزلو نویسنده کتاب جنگهای لرستان (لشگر کشی رضا شاه به سرکردگی سپهبد امیر احمدی معروف به رستم رضا خان) در مورد چگونگی ورود تریاک به ایران می نویسد “این ماده خانمان سوز و عامل تنبلی، فقر و بیچارگی را عوامل انگلیسی وارد ایران کردند تا پیسش از شیوع کامل در چندین دهه از نتایج دلخواه خود استفاده کنند که همچنین نیز شد وی می گوید انگلیسیها ابتدا تریاک را به صورت رایگان در بین خوانین و روستای های سیستانی و مردم کشاورز بلوچ و افغان توزیع می کردند و خود را طالب (خریدار)سوخته درون حقه وافور می کردند و هر مثقال سوخته را با چندین ده تومان می خریدند در حالی که حقوق کارمند روزی پنج قران بود که با این گونه اقدامات مردم را فریب و همه را وابسته به تریاک و بعد از مدتی تریاک را کنترل و خرید وفروش در آوردند که آن افراد مجور شدن یا اسباب خانه خود را بفروشند تامین مواد کنند و یا تبدیل به رعیت آنها شوند ” اگر تاریخ پر فرازو نشیب ایران را ورق بزنیم نمونه بالا وعهد نامه های گلستان، پاریس و قرارداد دارسی گوشه ای از اقدامات استعمار گران است. روشن است هر کدام از اینها به اتفاقاتی انجامیده که اثرات مخرب آن ها تا به امروز پابرجاست و خرابی های حاصل از آنهان هنوز جبران نشده و نخواهند شد. از این رو باید تک تک اینها را در ذهن خودمان بیاوریم و آن ها را با برنامه های شبکه های ماهواره ای تطبیق بدهیم آنگاه پی به این مهم خواهیم برد که اینها می خواهند به دموکراسی کمک بکنند یا سرنوشتمان را همچون افغانستان و لبنان و… بکنند. و برای همیشه ما را محتاج خود بکنند.
بنابراین این را باید پذیرفت و تاریخ ثابت کرده که بیگانگان هیچگاه دنبال سود و آسایش کشورهای در حال توسعه نبوده و نخواهند بود و حال که نیاز به اقناع افکار عمومی دارند لحظه از اجرای اینگونه برنامه ها خوداری نکرده بلکه بشدت ادامه داده اند و حرف از دموکراسی را به میان می آورند و شبکه های مخربی که به بهانه ی دموکراسی و هزینه های میلیاردی از پول دولت ها در حال توسعه بوجود آورده اند را به خود اختصاص میدهند که در نهایت ختم به قتل و کشتار هزاران کودک بی گناه میشود را نباید این ها را دوست دار بشریت دانست؛ نمونه های بارز و آشکار را داریم هرروز با چشم های خود در کشورهای افغانستان، عراق، سوریه، لبنان و فلسطین … می بینیم مگر این آدم کشیها دموکراسی است؟ مگر این آدم کشی ها را روز اول همین شبکه های به ظاهر دوست دار بشریت تشویق و در نهایت جوامع بین المللی را قانع نکرده اند که اگر ما دخالت کنیم امنیت بیشتر میشود پس کو؟!.
چرا ما نباید این اقدامات فجیح را ببینیم و فقط به فکر یک سری حرفهای که خدا می داند فقط شعار هستند و هیچگاه عملا عملی نخواهند شد بیفتیم و اینگونه افکار خود را به تارج بدهیم، توهین نشود!!! چرا جوانان ما این همه فاجعه تاریخی را فراموش می کنند و فقط به حرف های احساساتی یک دختر و پسر مجری که تمام آنها حساب شده و دارای جهتی خصمانه هستند اکتفا می کنیم و بپذیریم که شبکه های انگلیسی به خاطر ما دارند میلیاردی هزینه می کنند و برنامه های آنها را در محافل خود زبانزد و به تعریفشان بنشینیم ! اگر فقط در یک گوشه این دنیای بزرگ آنها یک عمل داشتند که با حرف رسانه هایشان یکی بود ما نیز این را می پذیریم که دومی ما باشیم
از جهتی ما باید اگر مشکلی داریم به فکر اصلاح و گفتگو با خودمان بیفتیم نه دست به دامان بدخواهان تاریخ بشویم و ازآنها طلب نابودی به جای کمک بکنیم که در این خصوص رسانه ملی را همگان بیشتر از سایر رسانه ها مقصر می دانیم و باید اگر می خواهیم در این مهم بیشتر درجا نزنیم و بعدها نیز کاری از دستمان نیاید به فکر برنامه های باشند که خنثی کند تبلیغات سوء بیگانگان را.
