داستان یک شهر: با مهاجرت چهره‌های اصلاح‌طلب از شهرستان کوهدشت، عملاً شأن سیاسی شهرستان، از موقعیت شهر تصمیم‌گیر به زمین بازی تنزل پیدا کرده است.
در یک دهه‌ی اخیر تصمیم‌های سیاسی اصلاح‌طلبان شهرستان یا در مطبخ‌های سیاسی شهرهای استان شکل گرفته، یا بر مبنای معاملات پشت پرده در شهرستان کرج بوده و یا در نهایت حاصل معاملات اتاق‌های شیشه‌ای بانک‌های تجاری در پایتخت است. به عبارت دیگر شهرستان کوهدشت برای تصمیم‌گیران جریان به زمین سوخته تبدیل شده است. برگزاری جلسات علنی در این دشت عقیم می‌تواند به رصد کنشگرانِ درون حزبی بیانجامد ‌که این امر قطعا مطلوب آقایان نیست، چرا که جلسات حزبی به‌صورت بالقوه پتانسیل کاهشِ قدرت تصمیم‌گیری و اختیار فردی را در پی دارد که این امر به هیچ‌وجه مطلوب خراج گزاران جریان نیست.
شهرستان کوهدشت برای آقایان در حد تعطیلات رسمی، محفل‌های خصوصی و پرس و پوهای فامیلی کفایت می‌کند. نه می‌توانند و نه می‌خواهند که در کوهدشت زندگی کنند. سران خود خوانده اصلاحات سال‌هاست که از کوهدشت کوچ کرده‌اند و جغرافیای سیاسی شهرستان محلی است برای جنگ‌های نیابتی و تسویه حساب‌های شخصی در فلسطین سیاسی.
در یک دهه اخیر کنش‌های سیاسی میدانی اصلاحات تبدیل به مکالمات تلفنی گشته و هر کدام از آقایان برای فرار از مطالبات تلنبار شده جریان اصلاحات خط مخصوص به خود را در اختیار دارند که همچون لوح محفوظ در اختیار عزیزان، خاصان و ملازمان است. در واقع همراهان سیاسی آنها نه شخصیت‌های سیاسیِ همراه بلکه همان همراه اول و فضای مجازی است.
هویت سیاسی شهرستان کوهدشت برای آنها صندوق آرای همسو است که به پشتوانه آن برای نیل به اهداف فردی در سطح شهرستان، استان و کشور می کوشند.
به لطایف الحیل خارج از گود نشسته‌اند و از ترکش مطالبات بی‌امان در امان، با این حربه از برد سود می‌برند و برای باخت تاوان نمی دهند.
معامله دو سر برد
نردبان رفاه
میوه باغ می‌خورند و باغ بی برگی را بر نمی‌تابند
کیست که نداند.
لویاتان سیاسی : اولین و در واقع زیان‌بارترین نتیجه چنین چرخشی برای جریان اصلاحات و به تبع آن برای شهرستان کوهدشت، ظهور پدیده‌ای به نام الهیار ملکشاهی در شهرستان کوهدشت بود.
من باب تمهید در ابتدا لازم است تعریفی ساده و کوتاه از انتخابات بیان کنم؛ به بیان ساده انتخابات در واقع کنشی است برای تفکیک ماهیتِ قدرت.
بنابر تعریف فوق چنانچه در کشوری بی‌شمار انتخابات برگزار گردد و نتیجه بالمآل منجر به انشقاق در ماهیت قدرت نشود، به باور تحلیلگران سیاسی آن انتخابات ماهیتا تهی از معناست.
به عبارت دیگر فرمیست منهای محتوا، شاهد مثال این تعریف، رهبری ملت‌های شاخ آفریقا توسط دیکتاتورهای متوفی نظیر حسنی مبارک، معمر قذافی و امثالهم در بستری به ظاهر دموکراتیک و به پشتوانه آرا مردمی بود، هر کدام از این شخصیت‌ها در برهه‌ای از تاریخ از طریق انتخابات‌های به ظاهر آزاد به مقام ریاست جمهوری رسیده و عنان قدرت را به دست گرفته‌اند.
با این مقدمه کوتاه و با علم به سوابق آقای الهیار ملکشاهی از همان ابتدا مشخص بود که در صورت برد ایشان، ماهیت اصلی انتخابات در واقع به ضد خود تبدیل خواهد شد و انتخاب آقایان، زمینه سازِ سیستمی خواهد شد که نتیجه محتومِ آن تجمیع قدرتِ هر سه قوه در ید قدرتِ ایشان است.
به عبارت دیگر با این انتخابِ فاجعه در مقطعی از تاریخ سیاسی شهرستان و بر بستری کاملا دموکراتیک، سران اصلاحات بالاترین قدرت سیاسی شهرستان را به دستان الهیار ملکشاهی سپردند، ننگی که از دامان کنش‌های تاریخی سیاسی جریانِ اصلاحات شهرستان کوهدشت پاک شدنی نیست.
حال سوال اینجاست که چرا ملکشاهی؟ فلسفه انتخاب آقایان در آن مقطع بر این باور استوار بود که پیروزی به هر قیمت می‌تواند مرهمی بر شکست‌های پی در پی انتخابات‌های گذشته باشد، به بیان ساده (ای گِل وا برد بوئیم ).
باری سودای دست یابی به قدرت، لویاتانی را در اقیانوس سیاسی طرهان پرورش داد که برای شکستش پس از هشت سال تمام زورق نشینان بین‌النهرین سیاسی شهرستان برای نخستین بار در سفینه‌ی بِعِل گرد آمدند.
اصلاح طلب، اصولگرا، مجاهد، منافق، مزور و معاند در یک (گله کوی) سیاسی دل به دریا زدند و هر کدام در حد بضاعت، تداوم حضورش را به زوبین‌هایی از جنس چُغُندُر و آمار و ارقام خَستند.
هشت سال زمان لازم بود تا غول سیاسی شهرستان در اقیانوس اشتباهات انتخاباتی خود غرق شود.
چه سرنوشت اسف باری، در طول سه دوره‌ای که به ایشان رای نداده‌ام همواره بر این باور بوده‌ام که الهیار ملکشاهی قدرتمندترین نماینده ادوار تاریخ شهرستان کوهدشت در زمینه عزل و نصب نیروهای سیاسی و چینش مدیران اجرایی در سطح شهرستان و استان بوده است.
دخالت مستقیم ایشان در عزل و نصب‌های سیاسی استان برای نگارنده یادآور این سخن از لویی چهاردهم است: دولت یعنی من.
فرانکشتاین کرجی: نبوغ سیاسی، کار تشکیلاتی، دَروین، سعه صدر و هوش سیاسی، فرج اله مومنی را بر آن داشت که برای جلوگیری از پیروزی مجدد الهیار ملکشاهی دست به خلق چهره‌ای جدید در فضای سیاسی شهرستان یازد. اولین تلاش ها برای بیرون راندن ملکشاهی از اقیانوس قدرت منجر به ظهور شخصیت جدیدی در سپهر سیاسی شهرستان شد که نگارنده آن را با نام آشیخ فرجعلی مومنی قبادی می شناسد. اولین فرانکشتاین سیاسی اصلاح طلب، دستپختِ کلبه‌ی عمو تم (تیموری_مومنی). ملغمه و معجونی از بنیاد گراترین اصولگرایان شهرستان تا افراطی‌ترین اصلاح طلبان که با دوک هایی از نخ بی اعتمادی به یکدیگر بخیه شده بودند.
هم‌زمان و به موازات شکل گیری تحولات سیاسی ناشی از حضور پدیده‌ای به نام ملکشاهی، سنگر نشینان اردوگاه اصولگرایان نیز به فراست دریافته بودند که شکست این غول سیاسی جز با اتحاد تفکرهای مختلف جریان اصوگرا میسور نمی‌گردد. بدین ترتیب سران اصولگرای شهرستان پس از کش و قوس های فراوان و بحث و رایزنی فشرده با عقلای قوم، در نهایت به راه حلی محیر العقول رسیدند. کیسه برنج آوازه، آوازه‌ای که تا ماه‌ها دستمایه طنز خبرنگاران و مضحکه محافل سیاسی شهرستان بود. اما این پایان کار نبود فرجِ مترصدِ فرصت، در آخرین روزهای تحولات انتخاباتیِ آنزمان برگِ آس انتخاباتی خود را رو کرد. اتحاد اصولگرایان و اصلاح‌طلبان، سنتزی از اصلاح و اصول، حاصل معاملات پشت پرده و لابی های پنهان در کرج. اما جواب اصولگرایان خشمگین به این فریب و تزویر نه تنها اتحاد و پیروی نبود، بلکه مبارزه، تفرقه و تحذیر بود. سه دسته گشتند عده‌ای در معیت کاندید برنده قرعه کشی ماندند، عده‌ای با ملکشاهی همداستان شدند و قلیل ماندگانی به اردوگاه اصلاح طلبان پیوستند. تکه‌ای از سبد آرا اصولگرایان به صندوق اردوگاه اصلاح طلبان ریخته شد که از همان ابتدا مشخص بود برای پیروزی افاقه نمی‌کند و در نهایت آشیخ فرجعلی مومنی قبادی بازنده کارزا انتخابات شد، براستی که کار برای اصلاح طلبان زار شد چرا که هضم این استحاله نه به مذاق اصولگرایان خوش نشست و نه مورد تایید یاران اصلاحات بود. باران تهمت و افترا از دو سمت جریان اصلاحات به سوی یکدیگر روانه شد. برای این دوگانه حق و باطل چه دشنام‌ها که نوشته نشد و چه حرمت‌ها که شکسته نشد.
باری باز هم در نهایت تفکرِ پیروزی به هر قیمت نتیجه مطلوب را در پی نداشت. وجهه سیاسی آقایان تا حدودی تخریب شد اما نتیجه ای حاصل نشد. به هر روی اولین تلاش ها بر بیرون راندن ملکشاهی از میدان قدرت توسط این نابغه سیاسی کارگر نشد و مقبول سیاسیون نیفتاد.
سال بلوا: با انتخاب روحانی به عنوان رییس جمهورِ منتخب مردم، گشایش فضای سیاسی و امید به بهبود شرایط، این‌بار اصلاح‌طلبان عزم خود را برای تصاحب کرسی نمایندگی شهرستان جزم کردند. متاثر از فضای مذاکرات ۱+۵ برجام در اتمسفر سیاسی آنزمانِ کشور، حلقه سالیز سوختویی را پخت که بعدها بوسیله اصحاب رسانه‌های همسو ۱+۶ نامیده شد. گروهی با محوریت پدر معنوی حلقه، علی اصغر اسفندیار پور و با برنامه‌ریزی‌های فرج مومنی. قرار بر این شد که برای اولین بار و از طریق سازوکار انتخابِ درون حزبی، دست به انتخاب کاندید واحد زده و از طریق شور و مشورت با صاحب نظرانِ سیاسی شهرستان شخص مورد نظر را انتخاب کنند .برای اولین بار بخشی از کنشگرانِ بدنه میانی حزب به حلقه تصمیم گیری اضافه شدند که در آن برهه فی نفسه کنشی مورد تایید و در خور شأن نام اصلاحات بود. نسخه های نظر سنجی چاپ شد و در اختیار افراد صاحب نظر حزب قرار گرفت. اما این بار حادثه از لونی دیگر بود. پس از اعلام نتایج نظر سنجی، در کمال شگفتی آبلوموف سیاسی اصلاحات از قبول نتیجه سر باز زد. صید علی کورانی‌فر که در آن زمان در استان لرستان بر بالاترین مناصب اجرایی تکیه زده بود با لابی و فشار و ایضاً با اندکی اغماض، با قانع نمودن حلقه‌ی سالیز خود را به عنوان نامزد اصلی اصلاحات به حزب تحمیل کرد. در حالیکه در نظر سنجی های اولیه‌ی درون حزبی در بین سه نامزد منتخب حزب قرار نگرفته بود. اعضا برای حفظ یکپارچگی پذیرفتند، هر چند با اکراه اما اعتراضی نکردند.
کلای برای نیل به مقصود صحنه را از پیش چیده بود. با همکاری حلقه‌ی سالیز محمد کرم محمدی از اصلاح طلبان با سابقه را به عنوان فرماندارشهرستان کوهدشت و دو آموزگار آموزش و پرورش با گرایش سیاسی اصلاح طلبی را به عنوان بخشدار دو بخشِ از چهار بخشِ شهرستان، به میدان فرستاده بود. اما انگاره‌های این انتخاب اشتباه در تابستان داغ ۹۴ با آلارم های هشدار دهنده مبنی بر چرخش این سه تن به نفع تیمِ دوستی-ملکشاهی در شهرستان نمایان گشت. علی‌رغم هشدار نیروهای اصلاح‌طلبِ مجموعه‌ی فرمانداری شهرستان به سرانِ اصلاحات در مورد تغییر رویه خزنده این سه نفر، سران اصلاحات با بیان اینکه ( #هومه_نمزونینو ) یا ( #قورونو_هواردیه ) عملا نظر هواداران خود را در نطفه منکوب کردند. مشخصا کلای در جواب نظرات اهل فن، همسویی دو نفر از این سه نفر را به قسم به لفظ جلاله الله حواله داد و تذکرات را بر نتابید. حال قضاوت با مخاطبان، آیا فعل و انفعالات نیروهای سیاسی شهرستان را باید با سازوکارِ بساز بفروش‌های خانه املاک و یا بنگاه‌های معاملات ماشین اسقاط در یک ردیف قرار داد؟ پر واضح است که درک تحولات سیاسی در یک جغرافیای کوچک نیازی به تمسک به آیات الهی ندارد .
باری گذشت، کلای همگان را همسو می‌دید و ابرام و الحاحش برای گذر از گریوه‌ی سخت شورای نگهبان زمان را به نفع تیم مقابل کشت و ناخواسته اصلاح‌طلبان شهرستان را در موضع انفعال قرار داد. همه منتظر لابی‌های کلای برای تحویل برگه عبور بودند که در نهایت شورای نگهبان آب پاکی را بر دستان کلای ریخت و او را در دامنه‌ی عبور از این گردنه متوقف کرد. پس از سه بار تلاش سیزیف وار، در نهایت کلای توسط شورای نگهبان از صحنه انتخابات کنار گذاشته شد. اما اصلاح‌طلبان حاضر به ترک صحنه نبودند. در روزهای پایانی انتخابات این بار قرعه به نام محمد آزادبخت افتاد. انصافا یکپارچگی، اتحاد و انسجام اصلاح‌طلبان در آن مقطع بسیار کوتاه سیاسی قبل از انتخابات برای همیشه‌ی تاریخ ستودنی و شایسته تقدیر است. باری انتخابات برگزار شد، صیانت از آرا به محاق رفت و آنچه نبایستی بشود، شد. اعتراض آقایان به نتیجه انتخابات، نوشداروی بعد از مرگ سهراب بود و اعتراض خیابانی هوادارانِ اصلاح طلبِ خشمگین می‌رفت که به بلوای سیاسی در شهرستان منجر شود که خوشبختانه این اتفاق نیفتاد.
از کیفیت برگزاری آن انتخابات نوشته‌اند تا بداند مومن و گبر و جهود /که در آن صندوق جز لعنت نبود. اما نتیجه هر چه بود شوربختانه مجریان برگزاری انتخابات مجموعه‌ای از اصلاح طلبان شهرستان بودند.
عده‌ی قلیلی که ثابت کردند آنجا که پای منافع شخصی در میان باشد شعار انتخابات آزاد، صیانت از آرا، رقابت سالم و مفاهیمی از این دست باد هواست چنانکه برای نیل به مقصود از ارتکاب به هیچ فعلی روی گردان نشدند.

🔸پی‌نوشت:
۱- دست‌های آلوده: عنوان نمایشنامه‌ای از ژان پل سارتر
۲- داستان یک شهر: رمانی از احمد محمود
۳- لویاتان: موجودی اساطیری در افسانه‌های اوریگاریتی . “پادشاهی که بر متکبران چیره گشت” کتاب ایوب باب۴۱
۴- بعل: از خدایان میان رودان که لویاتان را شکست دادکلبه عمو تام: رمانی از هریت بیچر استو
فرانکشتاین: رمانی از مرلی شلی
سال بلوا: رمانی از عباس معروفی
آبلوموف: رمانی از ایوان گنچارف. در عالم سیاست به نجیب زادگان محترم و خوش سیمایی اطلاق می‌شود که دارای مقبولیت عام هستند اما از پاسخ به مطالبات اطرافیان ناتوانند.
سیزیف: فرزند آیولوف پادشاه تسالی، در ادبیات تلاش سیزیف نمایانگر کار پوچ و بیهوده است
تابداند مومن و ..: دفتر ششم، بیتی از مولوی

✍ حمزه ابراهیمی، بلوطستان