در آخرین پنجشنبه سال ۹۵خبری ناگوار کام ما را در آستانه سال نو تلخ کرد.ساعت شش صبح پنجشنبه ۲۶اسفند را هرگز فراموش نمی کنم ،پیامکی با این مضمون که “عارف پسر امید کاییدی بعلت تصادف در اراک درگذشت ” را از سوی یکی از دوستان دریافت کردم ،آنچنان این خبر مرا در شوک فرو برد که نه می توانستم آنرا باور کنم و نه می توانستم از ترس صحت و سقم آنرا از کسی جویا شوم .

خبر را با هزار ترس و لرز از یکی از اقوام جویا شدم و متاسفانه آنچه از شنیدنش واهمه داشتم به وقوع پیوسته بود و عارف کاییدی جوان خوش سیما و پاک سیرت ناباورانه بعلت سانحه تصادف در محور توره به اراک دارفانی را ترک گفته بود.”عارف” تک فرزند ذکور امید کاییدی از فرهنگیان شهرستان پلدختر بود که در ۲۳سال عمر کوتاهش شخصیتی عزیز و متین داشت و بواسطه این گیرایی و جاذبه رفتاری سوگش برای همه آنهایی که از نزدیک با او و خانواده کاییدی ارتباطی داشته و یا این خبر تلخ را شنیده بودند قابل هضم نبود.

همواره ما به مرده پرستی شهره بوده و از قدیم الایام رسم ما این است که سوگ رفتگان بنالیم و قدر داشته ها و زنده ها را ندانیم ، سوگ جوان سخت و جانکاه است اما جانکاه تر از جوانمرگی “عارف کاییدی “،تک بودن او از هر حیث است ،او تنها فرزند ذکور پدر و مادر ، عزیز و به واقع خوش برخورد و متین بود و برای خانواده ،دودمان و جامعه خود از هر حیث یک سرمایه محسوب می شد اما چه سود که این سرمایه قابل اتکا ناباورانه در عنفوان جوانی در شیپور هجران دمید و آسمانی شد.او خیلی زود شخصیتش تکامل یافته و با وجود جوانی و سن و سال پایین اما بزرگی را تمرین کرده و “بزرگ” شده بود.

باید سالها سپری شود تا پدر ومادری حاصل دسترنج خود را در قالب تربیت فرزندی به نظاره بنشینند ، “عارف” ثمره دسترنج و تعلیم و تربیت پدر و مادری فرهنگی و دانشگاهی بود که در یک خانواده  تحصیل کرده و به غایت معتقد به ” تقدم تربیت بر تعلیم “رشد کرده و ماحصل این تعلیم و تربیت درست ، شکل گیری شخصیتی برجسته و متین در جوانی نو رسته بود که “عارف” نام داشت و برای خانواده اش نو رسته ایی قابل اتکا و افتخار بود . او در تحصیل نیز جوانی نخبه و قابل بود و توانسته بود مدارج تحصیلی را به خوبی طی کرده و در چهار سال تحصیل دانشگاهی به مهندسی جوان مبدل شود که می توانست حاصل دانش خود را به جامعه اش عرضه کند اما اجل مهلت نداده و او اینک با آن همه خصلت ارزنده به آسمان پرکشیده است.

همه چیز از آنجایی شروع می شود که درست در لحظه ای که هیچ کس به ذهنش خطور نمی کند اجل بدون آنکه هشداری بدهد یا در ذهن قوی ترین پیشگوها پیش بینی شده باشد از راه می رسد و موج غم را در دل نه تنها یک چند خانواده بلکه در دل یک جامعه وارد می کند و از آن بدتر شوکی که تا روزها گریبانگیرشان می کند.اجل عارف هم در اراک فرارسید و در قالب صحنه ایی به نام تصادف او را به کام مرگی فرستاد که گویا فقط یک خواب بوده است و اینک پدرو مادری سوگوار و جامعه ایی اندوهگین از مرگ جوانی است که می توانست برای جامعه خود یک سرمایه باشد .

سخن گفتن در باره مصیبت فقدان جوانی عزیز و صمیمی که سالهاست به دلیل قرابت فامیلی او را از نزدیک شناخته باشی ،کاری است بس دشوار.عارف رفت و اینک او زنده یاد است ،شاعر در کلام خود به خوبی بیان کرده است که چنین داغی چقدر سنگین است ،غم داغ جوان زخمی است جانکاه/ که براین زخم مرحم نیست درکـار

نقل است که “عارف” در مراسم چهارشنبه سوری دزفول شهر محل تحصیلش به یکی از دوستانش گفته است جلوی آتش نرو ،عیدمان را خراب نکن ،مواظب باش !!او چه می دانست با فقدانش عید پدر و مادر و دودمانش را به عزا تبدیل می کند ،خاصیت اجل و مرگ همین غیر قابل پیش بینی بودن و ناگهانی بودن آن است .عارف کاییدی جوانمرگ شد  و فقدانش برای برادر عزیز امید کاییدی  و همسرش که به سوگ او نشسته اند بسیار سنگین است ،بدیهی است که غم از دست دادن جوان  سنگین است و صد افسوس که آدمی قدر داشته هایش را پس از فقدان آنها در می یابد، این روزها ” تقدیر و قسمت و توصیه به صبر ” برای بازماندگان کاییدی به ویژه پدر و مادرش واژه های تکراری شده اند اماچاره ایی نیست ، تنها آرزوی ما در این شرایط از خداوند منان ،آرامش و شادی روح آن عزیز  به ملکوت رفته و صبر و شکیبایی برای والدین داغدار و بازماندگان به سوگ نشسته ایی است که جوان شان پرپرشده است .

عباس دارایی/ سردبیر پایگاه بلوطستان