مدتی است نظاره گر جدالی هستم که جامعه سیاسی ایران را به دو بخش بینشی و تفکری از منظر سیاسی تقسیم کرده وتحت تاثیر خویش قرار داده است. یک بخش آن وجود نیروهایی است که طلایه داران رشد و توسعه سیاسی-فرهنگی جامعه ای هستند که جلوه گر عصر مشروطه خواهی است و از آن تاریخ تاکنون به واسطه وجود نیروهای بخش دوم یعنی رادیکالهای سیاسی، همواره دچار تخطئه و ضعف بنیادی قرار گرفته و از این روی توسعه سیاسی به معنای واقعی آن در این بر وبوم به معنای اصیلش نه تنها ایجاد نشده ،بلکه بازگشت به عقب را بارها تجربه کرده است…
برابر با مطالعات و بررسیهای انجام شده، رهآورد توسعه سیاسی، اکتساب مقولاتی چون آزادی بیان و قلم و اندیشه ای است که جامعه را در تمام سطوح سیاسی،اجتماعی و اقتصادی و…تحت تاثیر خود در می آورد و تا این نباشد اقتصادمحوری رونقی نمی گیرد و در نبودش،رادیکالیسم سیاسی برای حفظ و کسب قدرت خویش، تیشه وزینش را در دست گرفته و در نهایت از ریشه بر آن فرود می آورد.تا هر آنچه که خود درست تشخیص دهد را به هر بهایی، چه جان گرفتن و چه جان دادن و چه به فریب و تخریب، اعمال کند و …
و القصه، وضعیت تبیین شده در بالا، تارنمایی است از اوضاع سیاسی_ اجتماعی جوامعی که هنوز قدرت را فردی و گروهی تلقی می کنند و در نتیجه نفع فردی و گروهی خاص و متنفذ را بر منافع عمومی آن جوامع ترجیح میدهند و از سویی دیگر وضعیت تشریح شده در بالا، گویای غلبه و سیطره انحصارگرایان رادیکالی بر متفکران رویشی و روشی است.که نهال اندیشه را می رویانند تا روشی نو را برای توسعه جامعه طرح ریزند.و در این مسیر، آزاداندیشان را نه قلم می شکنند و نه زبان می برند و نه هم تفکر را محصور در خویش میکنند و به راستی که فرایند توسعه محوری، جزء این را نمی طلبد.
اما جالب آنکه رادیکالیسم به معنای افراطی گری،آن زمان که قدرت را از ید خویش خارج دانسته می بیند،سعی بر آن دارد تا با به کارگیری روشهای پوپولیستی که همان عوام فریبی است، ارزشهای معنوی و اصولی را به میان بکشند که در واقع تحول خواهان و حامیان اندیشه گرایی، نه تنها هرگز بر آن نتاخته اند بلکه بارها بر حفظ آن ارزشها و اصول، تاکید ورزیده اند و اذعان دارم که نه اینان و نه آنان، یارای مقاومت در برابر بافتهای معنوی تنیده شده در خون ملت را ندارند و بیشتر بازیچه ای است برای رسیدن به قدرت رادیکالیسم، آن هم با تکیه بر روشهای پوپولیسم…
نگارنده معتقد است، بهترین وضعیت ساختاری برای توسعه همه ی جانبه ملی در تمام نظامهای سیاسی رعایت اعتدالیست که پرتو روشنایی بخش آن، در چند سال اخیر در جامعه ایرانی نیز درخشیدن گرفته و بهتر آن است ملت فهیم و عزیز ایران،فریب بازیهای تخریب گرایانه برخی را نخورند که اگر مفسد ستیز بودند و اهل آبادگری، در حوزه های کاری گذشته خویش، جلوه گری می کردند و آن زمان تا کنون درخشیده بودند..!!!
و من می بالم به ملتی که پوپولیسم و متدهای آن را بار دیگر، راهی زباله دان تاریخ خواهند کرد و عقلانیت و آزداندیشی را با حفظ اصول و ارزشهای تعریف شده در فرهنگ دینی مان، ملاک عمل خویش قرار میدهند که چراغ راه خاموش، جزء تکیه زدن بر این حقیقت نیست و از سویی این نگاه بر “اعتدال” در سطوح مختلف، تاکیدی است چندین باره از سوی مقام معظم رهبری( مدظله العالی) و بزرگان دین و عرفان..
جاودانه باد ایران، پاینده باد نام بلندآوازه اش بر گرد جهان
آنکه به اعتدال می اندیشد:
*پژوهشگر و کاندیدای اخذ مدرک دکترای علوم سیاسی-گرایش مسایل ایران(دانشگاه علوم و تحقیقات تهران)
